Het kastje en de muur

Twee jaar geleden heb ik de knoop doorgehakt, ik wil een preventieve borstamputatie en reconstructie met een DIEP. En als ik 35 ben wil ik mijn eierstokken weg. Ik heb zoveel lijden gezien met deze ziekte, gezien hoe het sterke mannen en vrouwen in no time veranderde in fragiele schaduwen van wie ze zijn geweest. Ik heb besloten dat voor zover ik daar controle over heb, het mij niet gaat gebeuren. 

Dit verhaal heb ik neergelegd bij mijn arts. Zij was het totaal niet met mij eens. Haar argument is dat met de screening de kanker vaak in een vroeg stadium word gevonden en dat behandeling dan makkelijk is. En dat is ook waar. Maar niet altijd. Ik heb alle varianten ondertussen gezien, de langzame slopende sluipmoordenaar, de agressieve scherpschutter, de knipperlicht relaties met een steeds terugkerende kanker. Een ding hebben ze bij alle personen die ik ken gemeen gehad, de angst. De angst om te sterven, de angst om ziek te worden. De angst om na een remissie of zelfs kankervrij zijn toch weer ziek te worden.

En dan de behandelingen, chemo’s die nog slopender zijn dan de ziekte zelf, operaties die niet geheel goed gaan. Gedeeltelijke borstamputatie met als gevolg (haar woorden niet de mijne) lelijke misvormde borsten. Het kapotte zelfvertrouwen, niet in de spiegel kunnen kijken en zelfs als je het wel overleeft, je leven is nooit meer hetzelfde.

Ik was dus zeker van mijn zaak. Mijn arts niet. Na veel gesprekken met haar, de psychiater, haar, de plastisch chirurg, weer met haar, dit kastje muur verhaal heeft nog twee jaar geduurd.

Afgelopen zomer, op een heerlijke dag zat ik op een terrasje met een lekker wijntje. Ik werd gebeld door een anoniem nummer. Het was mijn arts, ik had eindelijk toestemming voor de operatie. In de tussentijd heb ik nog twijfels gehad over of het wel echt de weg voor mij is, maar de reactie, het gevoel wat ik had na dat telefoontje heeft alle twijfels die ik had weggenomen. 

Ik voelde opluchting, en kon wel een gat in de lucht springen. En in mijn enthousiasme heeft vrijwel iedereen op het terras mijn vreugde kreet gehoord; Mn boobies mogen eraf!!!