Daar gaan we dan...

Ga ik de kuur afmaken? Das een beetje de vraag die nu elke week besproken wordt met mijn oncologisch verpleegkundige. Want de eerste twee kuren van deze chemo (Paclitaxel), daar rolde ik ogenschijnlijk probleemloos doorheen. En toen ineens kwam alle s tegelijk. Met als hoogtepunt een neuropathie aan…

Het is even stil geweest. Omdat het niet zo best ging en omdat het juist weer heel goed ging.

De laatste twee chemo’s van mijn eerste kuur waren best bruut. Het stapel effect begon op te treden waardoor je lichaam elke weer iets heftiger reageert en verzwakt. Daar had ik echt even moeite mee…

Dag 3 van chemo 2. Tegen alle verwachting in ben ik vandaag (nog?) niet ziek van de booster spuit. Daar zag ik nog het meeste tegenop. De oncoloog vertelde wel dat veel mensen wennen aan die prik, dus ik hoop maar dat dat bij mij dan ook het geval is.

Kan nu wel zeggen dat ik echt goed gestart ben…

Goed, we zijn weer een stukje verder. Inmiddels hersteld van de operatie, maar dat viel me wel echt tegen. Heb me echt ruim een week een hoopje ellende gevoeld. Rondsjouwend met drainflessen aan twee kanten. Voelde me zo’n ontzettende patient. Maar elke dag een beetje beter. Daar heb ik me aan…

Zo! Das weer een horde genomen. Flinke horde en zo voelt het ook. Maar als het goed is, hebben ze de kanker nu te pakken. Volgende week krijg ik de uitslag van het lab en zal ik horen wat voor chemo ik nog kan verwachten. Maar daar ben ik nog heel even niet mee bezig. Eerst deze horde even afwerken…

 Eindelijk was de week voorbij, het wachten voorbij. Een week waarin ik werkelijk waar alle afleiding heb gezocht die ik kon vinden. En dat ging wonderwel. De week vloog voorbij. Een week met nog eens honderden appjes, berichtjes, bezoekjes, nog meer bloemen, chocolade, champagne en andere…

Vandaag heb ik de zogenaamde poortwachterprocedure gehad. Hierbij halen ze enkele klieren uit de oksel die als eerste filter dienen tussen je borst en de rest van je lijf. Zo kunnen ze zien of hier kwaadaardige cellen in terecht zijn gekomen en of er dus kans is op uitzaaiingen. 

Naar aanleiding…

Met die opmerking reageerde mijn moeder op me toen ik haar vertelde dat ik borstkanker had. Lachen natuurlijk...want ze heeft gelijk ook. Mijn hele leven heb ik gedacht dat ik met mijn kleine A-cupje in ieder geval gespaard zou blijven van zoiets als borstkanker. De ironie...

Maar goed, niet dus…