Morfine en migraine

Vandaag heb ik de zogenaamde poortwachterprocedure gehad. Hierbij halen ze enkele klieren uit de oksel die als eerste filter dienen tussen je borst en de rest van je lijf. Zo kunnen ze zien of hier kwaadaardige cellen in terecht zijn gekomen en of er dus kans is op uitzaaiingen. 

Naar aanleiding van deze uitslag (die een week!🙄) op zich laat wachten zal een plan de attaque worden gemaakt. Dan kan ik eindelijk in aanvalsmodus in plaats van afwachten. Want dit is echt killing...

Maar vandaag dus geopereerd. Eerst foto’s maken op de nucleaire afdeling van de klieren. Gisteren 4 prikjes met wat radioactief afval in mijn borst gehad om de poortwachtersklieren op te sporen. En inderdaad, er lichtten mooi 2 plekjes op in mijn oksel. Zich nog niet bewust van hun lot er een paar uur later uit gehengeld te worden.

Binnen gekomen bij de dagopname begin ik wat hoofdpijn te krijgen. Logisch, van de spanning waarschijnlijk. Een lieve verpleegkundige installeert ons in een mooie 1 persoonskamer. Ferdy mag zo lang blijven as hij wil. Omdat we beide niet zo in de stemming zijn voor uitgebreide gesprekken pielen we wat op onze telefoons. Ik word lekker bezig gehouden door alle appjes met sterkte.

Dan eindelijk naar ze operatiekamer. Of eerst naar de Holding, de pre-operatieve afdeling. Daar helpt Joost me een klein beetje van mijn infuus trauma af, door alle tijd te nemen, te lullen als brugman, en in 1 keer goed te prikken. Net als ik klaar ben op te gaan komt er een spoedkeizersnede tussen. Max. Een uurtje! Het worden er twee. Maar net als het vijfjarige meisje tegenover me die het er niet mee eens is aan haar elleboog te worden geopereerd, krijg ik een IPad ter afleiding. Weet nog een briljante selfie te maken (zie ik er echt zo uit!!!😱).

Op de ok blijkt een jonge knappe arts-assistent me te gaan opereren. Wat is dat toch in dit ziekenhuis met al die jonge knappe artsen....lijkt wel Greys Anatomy 🙈. De narcose glij ik heel prettig in, de (ook jonge knappe anesthesiste maakt nog een grapje. Doei!

Ik word wakker, droomde van mijn kids. Is het al 7.00 uur? Oh wacht operatietafel. 2 seconde later wakker op de post-op. Joop ontfermt zich over me. Ik ben vrij snel aardig helder...denk ik...  mijn hoofd werkt een stuk sneller dan mijn spraak. Ff concentreren. Ja het lukt!  Na een half uurtje weer terug naar de afdeling want alles gaat prima. Dit keer pre-op medicijnen tegen de misselijkheid gehad. Dus nergens last van.

Terug op de afdeling bestel ik dan ook meteen een bakje vanillevla. Het schijnt gewoon Campina te zijn maar het lijkt wel of die in het ziekenhuis zo veel lekkerder smaakt! 
Langzamerhand begin ik wel weer wat moe en suf te worden. Is het de narcose of morfine? Door de morfine voel ik me suf, bijna dronken. Onbewust vecht ik ertegen, waardoor ik niet in slaap kom. Ondertussen begint mijn migraine van die ochtend ook weer Op te komen. Hoe dan??? Dwars door al die pijnstilling??? En begin naast hoofdpijn ook wat misselijk te worden. Hou ik lekker voor mezelf anders mag ik niet naar huis.

Rond 17.15 word ik door Ferdy opgehaald uit de ballenbak. Met het autoraampje open op de snelweg zorg ik ervoor genoeg frisse lucht te krijgen dat ik alles binnen houd. Thuis direct mijn eigen bed in. Ernst komt even oppassen, terwijl Ferdy en Julian even naar de kapper gaan. Gelukkig is het niet erg dat ik niet gezellig ben. De migraine is echt klote. Begin wel langzaam helder te worden en besluit geen morfine meer te nemen. Wat een rotspul.

Nu word ik langzaam wakker. Het is midden in de nacht. Maar de migraine is eindelijk gaan liggen. Ik eet de koude cheeseburger op mijn nachtkastje op. Mijn ultieme “ik ben weer beter” voedsel. Zometeen nog even een slok cola en ik ben weer de oude. Alhoewel ik blauw plas...😳, lekker feestelijk. De kinderen hebben zich kapot gelachen... Tijdens de operatie hebben ze namelijk ook nog wat kleurstof in me gespoten. Zal ik ze morgen ook mijn blauwe drol laten zien?