Duurt het nog lang, Grote Smurf?

Ga ik de kuur afmaken? Das een beetje de vraag die nu elke week besproken wordt met mijn oncologisch verpleegkundige. Want de eerste twee kuren van deze chemo (Paclitaxel), daar rolde ik ogenschijnlijk probleemloos doorheen. En toen ineens kwam alle s tegelijk. Met als hoogtepunt een neuropathie aan mijn linkervoet die maar niet minder wil worden en een dikke ontsteking in mijn rechterarm. Het was nog even heel spannend of we wel met vakantie konden.  
Maar met een karrevracht aan antibiotica en een streep door chemokuur 7 mocht ik dan toch vertrekken. 

En nu ik terug ben vraagt iedereen hoe het was, de vakantie. Geef ik dan het voor de hand liggende antwoord? “Het was geweldig, super gezellig en genoten van de zon, de zee en goed gezelschap”? Of vertel ik er ook bij dat het zoooo vermoeiend was…dat ik het gevoel had dat mijn lijf me in de steek liet, dat ik me schuldig voelde tegenover onze vrienden en mijn man en kinderen omdat ik zo futloos was, snel geïrriteerd, dat iedereen zich aan mij aan moest passen. En dat deden ze allemaal, zonder morren. En dat siert ze, allemaal. Hoop volgend jaar weer gewoon helemaal mezelf te kunnen zijn. Geïrriteerd en futloos omdat ik gewoon mensen haat en lui ben…en niet meer door die shit chemo’s. Kijken of iedereen me dan nog zo zielig vindt 😂.

Anyways.. ik krijg ook wel vaker de vraag hoe zo’n chemo kuur nou gaat in het ziekenhuis. En voordat ik deze ervaring over een paar weken voorgoed uit mijn geheugen zal bannen, deel ik hem nog ff hier:

Een chemo kuur is eigenlijk een soort heel korte dagopname. Je meld je op het afgesproken tijdstip bij de balie van het oncologisch centrum. Daar mag ik dan kiezen of ik een bed of stoel wil. En aangezien ik toch altijd bang ben in slaap te vallen en te snurken…doe mij maar een stoel. Dat zijn geen gewone keukenstoeltjes overigens, maar hyper alles-verstelbare-luxe fauteuils. Heb al ontdekt dat je daarin ook makkelijk kunt slapen….en snurken 🙄. 
Er zijn twee zaaltjes naast elkaar met een stuk of zes bedden en stoelen en daarnaast nog een aantal aparte kamers voor de mensen die voor hun eerste keer komen, echt heel ziek zijn, hoofdkoeling krijgen of gewoon heel lastig zijn. Ik noem geen namen (Ytha…😂). Als ik van de balie mijn stoelnummer heb doorgekregen (waag het niet in een andere stoel te gaan zitten! Daar worden ze aan de balie heel zenuwachtig en sacherijnig van), ga ik lekker zitten. Doe ik mijn schoenen uit, Blikje cola Zero op mijn tafeltje. Telefoon bij de hand… en wacht ik tot één van de verpleegkundigen de boel komt aansluiten. Ik heb inmiddels nog maar zo weinig bruikbare aders dat ik alleen nog maar door de crème de la crème van de infuusprikkers geprikt mag worden. Das meestal dezelfde, Stephan…en altijd lachen nadat ik hem de eerste keer voor masochist had uitgemaakt nadat hij zo’n watje na het prikken wilde vastzetten met anderhalve meter tape. Gast! Heb je gezien hoeveel haar ik op mijn arm heb??? Nog wel…??? 

Infuus wordt geprikt, dan laten ze eerst 6 minuten een zoutoplossing in het infuus lopen om de boel door te spoelen. Na die zes minuten krijg ik een zakje aangehangen met anti allergie medicijn voor de chemo. Ondertussen krijg ik nog allemaal vragen over wat er deze week weer allemaal voor fijne chemo bijwerkingen zijn, waarbij ze een blijvende fascinatie met mijn stoelgang hebben. En vaak zelfs een beetje teleurgesteld lijken als ik meld dat alles nog gewoon oké gaat…

Vaak voel ik op dat moment die anti allergie zooi al binnenkomen en moeten ze een beetje opschieten met de vragen want ik val dan bijna letterlijk om van de slaap. 
Fijne is dat ze me dan ook een half uurtje laten slapen terwijl dat spul inwerkt en vaak heb ik het niet eens door als ze de chemo zelf aansluiten. Voel je ook verder niks bijzonders van trouwens. Tussendoor worden de lijnen nog elke keer 6 minuten gespoeld en fietsen ze ergens ook nog een spuitje met Dexamethason tegen de misselijkheid erin. 
En tegen de tijd dat ik het karretje met soep en broodjes de afdeling op hoor rijden…..ben ik klaar… Maar ik zou ik niet zijn als ik niet gewoon nog even bleef zitten en alsnog mijn broodje opeiste…. Je wil niet weten hoeveel honger je krijgt van die dexamethason…

En als ik mijn broodje op heb en ik nogmaals dat zalige gevoel mag ervaren van en infuus dat uit je hand wordt getrokken, ben ik good to go. Niet vergeten me af te melden bij de balie want weer stress anders… en dan kan ik lekker naar huis om de rest van de maandag te slapen. Dinsdag doe ik weer mee…