“Maar je hebt helemaal geen borsten”

Met die opmerking reageerde mijn moeder op me toen ik haar vertelde dat ik borstkanker had. Lachen natuurlijk...want ze heeft gelijk ook. Mijn hele leven heb ik gedacht dat ik met mijn kleine A-cupje in ieder geval gespaard zou blijven van zoiets als borstkanker. De ironie...

Maar goed, niet dus. Rare bult gevoeld in mijn borst. Drie dagen later naar de huisarts. Dag later al in het ziekenhuis voor een mammografie en echo. Voor alle zekerheid...want het zal vast onschuldig zijn. 
Tijdens de echo bleek het wel echt te gaan om weefsel, dus geen cyste of ontsteking. Dus meteen een biopsie gedaan. Bijna overmand door een reactie te willen vluchten, lig ik op de onderzoekstafel en onderga ik de drie puncties. Blij dat ik Ferdy toch mee heb laten gaan. Wilde het eerst alleen doen. Zelfoverschatting...

Daarna het wachten... Vier gruwelijke dagen waar echt alles door mijn hoofd ging. De zwartste scenario’s waar ik al bijna mijn uitvaart aan het plannen was tot “de statistiek zegt dat ik 75% kans heb dat het allemaal goedaardig is”.

Aan statistiek heb je echt geen zak als je de kansen verslaat... en dat deed ik. Helaas kwaadaardige cellen, kanker dus. Kuttekuttekut en nou? Nou, in ieder geval blij van die onzekerheid af te zijn. Dat was bijna ondraaglijk. Ik word gewaarschuwd voor de storm die gaat opsteken. Maar tegelijk moet ik al dingen gaan beslissen en over een hoop andere dingen gaan nadenken. Zo beslissen we gelijk dat we eerst de poortwachtersprocedure gaan uitvoeren zonder de tumor te verwijderen. Dit ivm eventuele reconstructie en de opties die dan duidelijker zijn.

Dan ga ik naar huis. Met een vol maar wel weer rustig hoofd, een hoop ziekenhuisafspraken en een map met info. De rest van de dag bel en app ik een hele hoop mensen. Mijn telefoon ontploft. Ik laat mensen zich doodschrikken, zelfs huilen. Probeer het goed te maken door te zeggen dat we er volgens de arts op tijd bij zijn. De tumor is tenslotte “slechts” een goede centimeter. 

Dit is nu precies een week geleden. Inmiddels staat voor overmorgen de poortwachterprocedure gepland. Daarbij halen ze een aantal klieren uit mijn oksel die als filter dienen tussen mijn borst en de rest van mijn lijf. Als die schoon zijn heb ik mazzel. 

Maar het onderzoek daarnaar duurt een week. Weer wachten dus. Met zo’n zwaard van Damocles boven je hoofd. 
Ik heb gemerkt dat ik mijn lijf niet voor de gek kan houden. Hoe minder ik mijn angst en twijfel aan het oppervlak toelaat, des te meer mijn lijf reageer. Vooral door een ademhaling die dicht tegen hyperventileren aan zit. 
Van een vriend ademhalingsoefeningen gekregen. Die samen met het onder ogen zien van mijn angst, maakt dat het wel beter gaat. Verder gewoon veel afleiding zoeken. Het is zoals het is. En door...