voorstel hoekje

Hoi, mijn naam is Monica 48j. Mijn partner 58 heeft sinds 4 weken uitgezaaide nierkanker. In 2022 is er een nier verwijderd ivm een tumor. Na onderzoek bleek dit een zeer agressieve vorm te zijn en graad4 en werd ons medegedeeld, dat de kanker binnen 5 jaar terug zou komen. Helaas is het binnen 3 jaar terug. De uitzaaiingen zijn nog minimaal. Op dit moment 2 lymfeklieren waar ook een biopt van is genomen. Dit om het met zekerheid vast te stellen. We wisten dat zodra de kanker terug zou zijn, hij ook uitbehandeld zou zijn. Afgelopen week gesproken over immunotherapie. De arts wilde liever nog niet starten, omdat de bloedwaarden perfect zijn en mijn partner nog nergens last van heeft. We hebben afgesproken om over 10 weken een nieuwe scan te maken en dan weer om tafel...

Het verdriet, de boosheid, de angst, de oneerlijkheid..... woorden die jullie natuurlijk allemaal kennen.....

Het moeilijkste hoe straks verder .....sinds 1,5 jaar ben ik getroffen door een stoornis in mijn hersenen, waardoor ik heel erg afhankelijk ben geworden van mijn partner. En ik nu heel erg het gevoel heb, dat ik er niet voor hem k,an zijn, zoals ik graag had gewild..... maakt mij enorm emotioneel 

Hallo iedereen mijn naam is Majoy en we weten nu 5 weken dat mijn vrouw uitgezaaid borstkanker naar de longen heeft. Het is bijna onwerkelijk. De eerste chemo zit erop en we hopen dat het aanslaat en dat ze in die groep komt die nog jaren heeft. Je hoort soms enkele jaren en uitschieters van 10-15 jaar. Het is nu zo onzeker en houden ons sterk omdat wij geloven en hopen dat het aanslaat. Het is een gevecht met veel onzekerheid. Heb me inmiddels  aangemeld bij het Helen Downings instituut voor groepsgesprekken omdat ik merk dat het helpend is om te kunnen  delen met lotgenoten. Daarom ben ik ook hier. 🙏🏽

Freek, helaas in mijn naaste familie en vriendenkring in de afgelopen jaren velen verloren met alle gevolgen van dien zoals het opvangen van kinderen maar ook het verwerken van verdriet.

Vroeger leefde ik vrij zorgeloos maar tegenwoordig gaat er geen dag voorbij of ik moet er aan terug)denken aan geliefden die je kwijt bent geraakt. Het raakt je te meer als het nog vrij jonge mensen zijn. Dan besef ik dat niks vanzelf sprekend meer is in het leven. Geld en bezit zegt me niet meer dan dat je het nodig hebt om niet te verhongeren. Des te onbegrijpelijker is het om dagelijks te lezen over het leed dat mensen anderen aandoen. Onbegrijpelijk.

Ik wens iedereen vandaag een fijne dag ondanks alles. Probeer te genieten, ik probeer het ook en tel de kleine geluksmomentjes.  

Hallo,

Mijn naam is Danny, 50 jaar en zelfstandig ondernemer. In oktober kregen wij het nieuws dat mijn vader longkanker heeft met een uitzaaiing in het bekken. Na een lange periode van onzekerheid is op oudjaarsdag dan eindelijk de behandeling begonnen. Hij krijgt Chemo en immuuntherapie.

Hy lieve Mensen.

Ik ben Jennifer 39 jaar oud een mijn Partner heeft multiples myoloom- ziekte van Kahler.

Hij kreeg deze Diagnose 2016 een liet zich toen behandelen - Chemo een autologe Stammcelltransplantatie. Vorig Jaar weerd bij een bloedcontrole gezien dat t terug was, hij kreeg erst Immuntherapie maar die bijwerkingen waren te lastig voor hem. Toen werd er eiind September overgestappt naar dezelfde behandeling van 2016. Deze behandeling kan man maar twëe keer doen. Tot nu toe blijkt bij de contolles van  t bloed alles goed uit te zien.

2016 bij eerst Diagnose zijden de Doktoren dat ie nog ca 10jaar te leven had.

Hallo allen.

Mijn eerste bericht hier als naaste van een kankerpatiënt.

Twee weken geleden, na 1,5 jaar onderzoeken en onzekerheid wat het zou kunnen zijn, mijn partner de diagnose m.f. gekregen. Heel heftig om dit zo dichtbij mee te maken. De ergste doemscenarios schieten door je hoofd heen.

Wij zijn beide bijna 50 jaar, dit jaar 25 jaar getrouwd, 2 kinderen, 15 en 20 jaar.

 Het laatste jaar veel heftige dingen op mijn pad. In december 2023 te horen gekregen dat mijn broer (2 jaar ouder) een hersentumor had.In  2024 operatie hersentumor van mijn broer (goed gegaan), ik galblaas operatie, schoonvader na kort ziektebed  overleden, 4 weken geleden mijn vader spoedoperatie hersenbloeding en nu 2 weken geleden mijn mandiagnose kanker. He, maar ik sta nog steeds....maar zwaar(emotioneel) is het wel. 

Hallo allemaal, 

Net een week geleden aangemeld op de website. Even zoeken in welke groep in mijn verhaal kwijt kon. Volgens mij zit ik hier op mijn plek.  Blij dat deze groep(en) er is. De reden dat ik me heb aangemeld is dat er bij mijn vriend (61)  in feb een darmtumor geconstateerd is middels bevolkingsonderzoek. Gelukkig kon het tumor  3 week later worden verwijderd (20-2-2025). Het hele eerste stuk dikke darm verwijderd en weer aan de dunne darm geplakt (simpel gezegd). Herstel ging/gaat goed.  Helaas toch lymfeklieren aangetast (heet dat zo?) waardoor hij vanaf 17-3 (vandaag) preventief (volgens mij) met chemo begon. Vandaag infuus (Oxaliplatin)en nu 2 week pillen (Capecitabine). 

We hebben 10 jaar een relatie. Wonen niet samen. Help hem zoveel mogelijk omdat hij geen naaste familie heeft die hem kan helpen. Omdat ik er nu voornamelijk alleen voor sta (heb wel twee hele fijne meiden thuis 13, 15) vind ik het soms zwaar om er voor hem te zijn. Hem positief te houden (dat doe ik uit mezelf dat hoeft natuurlijk niet), de gesprekken in het ziekenhuis te voeren en soms betrap ik me erop dat ik me weleens schuldig voel dat ik wel naar het werk ga en hij niet. Verder zijn er door dit ook andere irritaties ontstaan. Zo vraagt hij niks aan artsen terwijl ik juist van alles wil weten. Uiteraard accepteer ik het maar ik vind het lastig om soms mee om te gaan. Daarnaast heb ik helaas mijn ouders niet meer. mijn moeder 84 is 2 jaar geleden overleden waar ik vroeger dagelijks mee belde en alles mee deelde. Ik mis haar wijze woorden en luisterend oor nu enorm. Mijn moeder heeft overigens 2 succes verhalen met kanker op de wereld gezet waar we super dankbaar voor zijn. Gelukkig mag en kan ik er met mijn vriend wel over praten maar ik wil hem er ook niet te veel mee belasten. Nu mijn moeder er niet meer is, hoop ik echt hier een beetje mijn verhaal kwijt te kunnen en  af en toe wat herkenning kan vinden. Van frustraties tot aan schuldgevoelens. het is ook best dubbel. Aan de ene kant wil ik mezelf niet tekort doen maar ik wil mezelf ook niet op de voorgrond zetten. het gaat nu eenmaal om zijn herstel. Maar mijn (en van jullie) psyche doen er ook toe. Gelukkig ging de eerste chemo vandaag erg goed. Afwachten hoe het met de pillen en de volgende kuur gaat. 

Ik heb nog niet alle verhalen gelezen maar zie nu al een aantal topics die voor mij ook waardevol zijn.

Groet en sterkte voor iedereen. 

joytotheworld 

 Hallo, 

mijn naam is Valentina (54). 

Wij maakten een heel moeilijke tijd door. Op 5 maart 2025 kreeg mijn man Ronald (70) op basis van een bloedonderzoek bij cardioloog de voorlopige diagnose beenmergkanker.  

Sinds 10 maart zijn we elke dag in het ziekenhuis geweest. Ronald onderging onderzoeken, scans en een beenmergpunctie. Op vrijdag 14.03 hebben wij een gesprek gehad met de hematoloog.  Slecht nieuws - de diagnose is bevestigd - beenmergkanker - Multipel myeloom. Het goede nieuws is dat de ziekte zich op de grens van de aanvaardbare normen bevindt en dat er dus geen dringende behandeling nodig is. 

Op 8 april vindt er een overleg plaats tussen de hematoloog die Ronald onderzocht in ter Gooi ziekenhuis en de UMC Amsterdam ( met twee specialisten). De vraag die voorligt- moeten zij iets doen?

Op dit moment weten we niet wat ons te wachten staat dus proberen wij geduldig zijn. 

Hai allen, 

sinds juni 2024 weten we dat mijn vriend (58) uitgezaaide niet-kleincellige longkanker heeft (stadium IV). Hij heeft “gelukkig” een EGFR-mutatie die met doelgerichte therapie behandeld wordt waardoor hij er nu nog is en weinig bijwerkingen ervaart. 
Ons leven is heel anders geworden en voelt nog regelmatig onwerkelijk. Tegelijkertijd besef ik dat het velen niet gegeven is om met zo’n diagnose zoveel tijd en kwaliteit te krijgen, dus dat voelt bijzonder.