Over mij
Ik ben Margriet, 70 jaar en al 22 jaar borstkankerpatiente. Bij de eerste diagnose waren mijn kinderen pas 7 en 9 jaar en was ik volledig perplex. Nooit bij stil gestaan dat het leven eindig is. Ik kreeg een amputatie, bestraling en chemo en 5 jaar nacontroles. Alles ging gelukkig goed en na die 5 jaar had ik wel genoeg van dokters en ziekenhuizen, zegde ik mijn lidmaatschap van de Borstkankervereniging op en ging door met mijn leven.
Tien jaar geleden begon mijn nek steeds vaker pijn te doen. Op foto's was niets meer te zien dan lichte artrose en ik dacht geen moment aan uitzaaiingen. Mijn fysiotherapeut ook niet. Hij kreeg de pijn elke keer uitstekend weg met manuele therapie. Gelukkig heeft hij nooit de nek zelf gemanipuleerd, alleen de thoracale wervels daaronder. Maar vijf jaar geleden hielp dat niet meer. Ook pijnstilling werkte niet meer en ik liep inmiddels met een nekkraag, omdat ik mijn hoofd niet meer kon dragen van de pijn. Op nieuwe röntgenoto's bleken 4 metastasen te zien in mijn cervicale wervels. Tot mijn grote schrik bleek mijn borstkanker na bijna 18 jaar alsnog uitgezaaid te zijn. Een week later zat ik bij de neurochirurg, die mij vertelde dat mijn hoofd nog op een eierschaaltje stond. De bovenste twee nekwervels waren vrijwel verdwenen. Eén keer te hard over een verkeersdrempel rijden had al fataal kunnen zijn volgens hem. Ik had een maand daarvoor nog geskied..
Het plan was om een plaat op mijn hoofd te schroeven en dat aan twee stangen in mijn nek vast te schroeven, waarmee het hoofd weer veilig vast zat. Voorwaarde was wel dat mijn prognose langer was dan een half jaar, anders wilde hij me die operatie niet aandoen. Ik ben nog nooit zo geschrokken. Achteraf moet ik hem wel gelijk geven, want het was een heftige operatie met veel pijn achteraf en pas na een half jaar was ik er weer een beetje bovenop.
De uitzaaiingen zitten op nog 3 plaatsen in mijn botten, lever en longen zijn gelukkig schoon en ik slik nu al bijna 5 jaar Letrozol. Ook mijn oncoloog is aangenaam verrast dat ik het daarop al zo lang zo goed doe. Dat ben ik natuurlijk helemaal met haar eens! Direct na de operatie heb ik mij gerealiseerd dat ik moest aanvaarden wat er gebeurd was en me focussen op wat ik nog wel kan, in plaats van treuren over de beperkingen, die mijn gefixeerde nek opleverde. Ik kon gelukkig nog cello spelen en wandelen en de meeste dagelijkse dingen gewoon doen. Dat heeft me enorm geholpen. Ook de steun van man, kinderen en alle andere mensen om mij heen was geweldig.
Ik leefde voor mijn gevoel in blessuretijd en elke controle was weer een mijlpaal. Weer drie maanden gehaald! Dit najaar realiseerde ik mij ineens dat ik niet alleen een heden, maar ook nog een toekomst had. Het ging al zo lang goed en er waren nog twee andere hormoonkuren achter de hand en er komt zoveel nieuws uit de kankeronderzoeken. Het perspectief kantelde van overleven naar leven. En gek genoeg is juist dit het moment dat ik lotgenotencontact ben gaan opzoeken. Ik dacht dat ik het wel allemaal redelijk verwerkt had, maar het verhaal houdt me nu al weken bezig en ik ben het maar eens gaan opschrijven in een blog.
