Vermoeidheid, snap jij er iets van?

Afgelopen vrijdag heerlijk gewandeld met een wandelmaatje. We liepen 8,5 km, ik voelde me fit, genoot van de omgeving en van het mooie weer. De rest van de dag voelde ik wel dat ik iets gedaan had, maar ik was niet overdreven moe. De lente dient zich aan en ik was blij: weg met die wintervermoeidheid!  Willem en ik hadden afgesproken zondag eindelijk weer eens een etappe van het Marskramerpad gaan lopen, een langeafstand wandelpad van Scheveningen naar Bad Bentheim in Duitsland. We stonden te trappelen in de startblokken.

De planning was om van Leiden naar Woubrugge te lopen, een route van 17 km. Zaterdag hield ik me uit voorzorg erg rustig. Even zuinig doen met de energie, dan kan ik morgen beter wandelen. Met een boek op de schommelbank in de tuin kun je ook heerlijk van de zon genieten. Dus lekker wat gelezen en cello gestudeerd en verder niets. Maar helaas, toen ik zondag wakker werd voelde ik me weer doodmoe. Opstaan, aankleden en ontbijten leek een onuitvoerbare opgave. Nu weet ik dat het soms weer beter gaat als ik eenmaal op gang ben. Ik besloot daarom het in elk geval te proberen.  Tijdens het douchen en aankleden moest ik onophoudelijk gapen, ik kon er gewoon niet mee ophouden. Gelukkig weet Willem dat hij in dit soort gevallen niet aan mij moet vragen of het wel gaat. Sterker nog, je moet dan even helemaal niet tegen mij praten, antwoorden lukt me toch niet.

Ik dacht: ‘Als het me lukt om de deur uit te komen en de bus naar Leiden te halen, kan ik in die bus wel weer even uitrusten. Lukt het wandelen dan niet, dan stoppen we gewoon en nemen de bus weer naar huis. Ik weet echt niet of ik die 17 km haal, maar onderweg komen we nog een paar bushaltes tegen, dus we zien wel.’  In Leiden kwam ik moeizaam op gang, maar besloot gewoon door te lopen. In Leiderdorp dacht ik aan mijn bed. Daar zou ik wel even in willen liggen en al die spieren ontspannen, die nu pijn deden, maar Hoogmade kon ik nog wel halen. Halverwege Hoogmade kwam ik in mijn ritme. Het lopen ging weer lekker en ik genoot nu echt van de route. Een mooi stukje groene hart en een leuk dijkje langs De Wijde A. Ik had weer energie! Die bushalte in Hoogmade laat ik dus ook voorbijgaan. Het was nog maar 5 km naar Woubrugge. We zagen de eerste zeilboten alweer op de plas en veel vrolijke wandelaars en fietsers om ons heen, die ook van het mooie weer genoten. Het was een leuke tocht! Dat ik nu moe was vond ik niet erg. Dat is normaal na zo’n wandeltocht en het gaf me een kick toch weer een etappe gelopen te hebben.

Maar ik blijf me verbazen over hoe onvoorspelbaar die vermoeidheid is. Eerst staan alle seinen op groen en denk je : 'Yes, het gaat weer!'  Dan word je wakker, te moe om op je benen te staan. En uiteindelijk blijk je toch 17 km te kunnen lopen en er zelfs van te genieten. Wie het snapt mag het zeggen.

 

5 reacties

Hoi,

Heerlijk dat je hebt kunnen lopen, ik ken het gebied waar je hebt gelopen. Zelf kom ik uit Leiderdorp. De foto die erbij hebt geplaatst daar heb ik 2 weken geleden gelopen!

Herkenbaar wat je schrijft, de ene dag gaat het prima de volgende dag voel je het al voordat je je oogleden hebt opengedaan, groempffffff. Op karakter lukt het uiteindelijk dan toch om te doen wat je in je hoofd hebt. Alleen de dag daarna kom ik letterlijk niet meer vooruit en kost het bijna een week om weer redelijk op orde te komen. 

Ik wens je nog vele km"s  wandelplezier.

Groet,

Marieke

 

Laatst bewerkt: 22/02/2021 - 15:49

Dank je. Ik wens jou ook nog veel mooie wandelingen.

hartelijke groet, Margriet 

Laatst bewerkt: 11/03/2021 - 22:33

Dank je. Ik wens jou ook nog veel mooie wandelingen.

hartelijke groet, Margriet 

Laatst bewerkt: 11/03/2021 - 22:33

Hallo CelloM,

Ik ben getroffen door jouw verhaal en vind het zeer bemoedigend dat je ondanks de wetenschap  dat je inmiddels (ná 23 jaar)  uitgezaaide kanker hebt , de spirit hebt om dóór te gaan met je leven en geïnteresseerd blijft in het mooie van het leven en de wereld om je heen. Het raakt mij omdat ik enige overeenkomsten  zie met mijn eigen  leven. Ik ben nu 70 jaar, getrouwd , 2 kinderen en 5 kleinkinderen. Ik heb van mijn 8ste jaar tot mijn 38ste jaar viool gespeeld (solo, duetten, kwartet en symfonieorkest).  Vanaf mijn 26ste jaar runde ik 26 jaar lang een eigen zéér drukke modezaak , vervulde daarna op vrijwillige basis een aantal  bestuursfuncties op maatschappelijk terrein en kreeg helaas op 68 jarige leeftijd  de diagnose borstkanker met lokale uitzaaiingen. In mijn rechterborst één zeer  grote tumor HER2 pos. met  uitzaaiingen in oksel -sleutelbeen -en borstbeenklieren, daarnaast ook nog  in mijn linkerborst een hormoongevoelige tumor van 2 cm met verdenking op uitzaaiingen in okselklieren.

Ondertussen ben ik gelukkig (voorlopig) genezen verklaard, na 1,5 jaar van chemotherapie , immunotherapie,  zéér zware bestralingen en diverse operaties. Nu zit ik nog in de 5 jaars behandeling met hormoontherapie en (3 jaar) bisfosfonaten infusen. Ik voel me best goed, heb natuurlijk ook lichamelijk in moeten leveren, maar ben blij met wat ik nog wél kan.

Ik was een fanatiek racefietser, maar dat lukt niet meer, ik kan gelukkig nog steeds volop fietsen, maar dan wel electrisch  (heerlijk dat er ebikes zijn uitgevonden) en ik wandel veel, niet zoveel kilometers als jij maakt, maar ik ben al blij dat ik 5 tot 10 kilometer per dag kan lopen . Ik heb n.l. door de vele chemo's veel last van polyneuropathie gekregen.  Ik probeer vooral niet terug te kijken wat ik allemaal nog wél kon op mijn 68ste , maar wat ik nu nog kan. Ik hoop nog even door te mogen gaan met mijn huidige leven, dat  nog genoeg te bieden heeft. 

Helaas gooit de corona crisis veel roet in het eten wat betreft het sociale leven. Vooral het niet kunnen bezoeken van mijn dochter in Canada valt me zwaar, maar ook daar zien we wel weer licht in de tunnel ná  de zo gewenste vaccinaties ! 

Extra zwaar werd het voor ons toen mijn man ook nog eens gediagnosticeerd werd met prostaatkanker. Ondertussen is  hij geopereerd, maar het herstel duurt langer dan verwacht. Fietsen is voorlopig nog niet aan de orde, helaas. Maar we blijven positief denken, richten ons op de ontluikende natuur, lezen mooie boeken, luisteren naar muziek, wandelen zover als we kunnen en verheugen ons zo vast op onze reis (in de nabije toekomst) naar Canada! 

Jouw verhaal laat me zien  dat wij hiermee op de goede weg zitten.

Hartelijke groet

Redtulip

 

 

 

Laatst bewerkt: 07/03/2021 - 19:55

Hallo Redtulip,

Dank voor je reactie. Leuk om te lezen dat mijn verhaal je bemoedigt. Ik lees dat ook jij ervoor kiest om vooruit te kijken en te genieten van wat je nog wel kunt, in plaats van te treuren over dat wat je kwijt bent. Ik ben ervan overtuigd dat er zo nog veel te genieten valt in het leven en dat is wat ik jou ook toewens.

hartelijke groet

CelloM

Laatst bewerkt: 11/03/2021 - 22:30