Ik ben een 24 jarige planner van beroep. Woon samen met mijn vriendin en 2 katten in een mooi plaatsje in Noord-Holland. Ik ben de zoon van een moeder die helaas terminaal ziek is, dit is mijn verhaal:
Ik weet het nog heel goed augustus 2017. Ik (toen 22) zat in de auto naar 1 van mijn klanten om de voortgang te bespreken. Mijn moeder belde en vertelde mij dat het niet goed ging. Ze was net naar het ziekenhuis geweest voor onderzoeken en vreesde al voor de uitslag. Ze vertelde mij dat het slecht nieuws was en dat wij de uitslag rond 15 september zouden krijgen ongeveer een week na haar 51e verjaardag.
Ik ging niet lekker het gesprek in met mijn klant en we besloten dat we het gesprek op een ander moment zouden hervatten. Ik wist dat dit wel eens het aller slechtste nieuws kon zijn gezien mijn moeder haar ziektebeeld. In 2007 werd bij haar leverkanker geconstateerd en in 2013 borst en lymfeklier. Dat laatste was haar bijna fataal geworden doordat de kuren die zij kreeg niet meer hielpen en te veel van haar lichaam vroegen.
september kwam steeds dichterbij, ik merkte dat ik weken lang met een knoop in mijn lichaam rondliep, minder wilde eten, niet meer sliep en dat er iets niet klopte.
Het was vrijdag 15 september. 16:30 uur, mijn telefoon ging en het was mijn moeder. Ze vertelde mij dat het slecht nieuws was, het enige wat ik kon uitbrengen was 'waar zit het?' 'Overal..' was haar antwoord.
Ik trok een sprintje naar buiten en stapte mijn auto in. Het was ongeveer 45 kilometer rijden naar mijn moeder, deze weg leek eindeloos. Eenmaal aangekomen bij mijn moeders huis rende ik naar binnen en zag haar zitten. Ze zei 'Hier gaan we weer, we redden het wel'.
Kort hierna kwam ik thuis te zitten in verband met een burn-out. De situatie van mijn moeder had enorm veel impact op mij, mijn werk en op mijn relatie. Op mijn werk had ik een collega die mij dagelijks een berichtje stuurde. Aan het begin was ze erg positief en uiteindelijk zei ze 'mijn moeder is ook ziek en ik kom toch ook gewoon naar het werk'. Dit zorgde ervoor dat ik nog meer in mijn isolement trok.
Tijdens mijn periode dat ik thuis kwam te zitten door de druk ben ik bijna altijd met mijn moeder mee geweest naar het ziekenhuis. Ze kwam in de zogenoemde 'molen van onderzoeken' terecht. We zaten soms dagen in het ziekenhuis van 09:00 - 18:00 vanwege onderzoeken of dingen die misliepen. De dingen die misgingen bestonden onder andere uit het mis plaatsen van een 'Port-o-cath' een apparaat waarmee je makkelijker bloed kan afnemen en vloeistoffen zoals bijvoorbeeld een chemokuur of contrastvloeistof kan toedienen. Voor dit apparaatje alleen hebben ze mijn moeder een aantal keren moeten opereren. De eerste keer om hem te plaatsen, de tweede keer omdat hij gekanteld was waardoor mijn moeder een infectie en ontsteking kreeg, de derde keer om toch wel een nieuwe in haar arm te zetten en de vierde keer om hem toch maar op een andere plek te zetten.
In het ziekenhuis waar mijn moeder werd behandeld gingen verschillende keren dingen mis. Als ik dat allemaal moet uitschrijven dan wordt dit heel lang. Toen mijn moeder de diagnose kreeg zat het in haar borst, lymfeklieren, longvlies en ribben. Na bijna 2 jaar verder te zijn zit haar hele rechterkant helemaal vol. Van haar nek tot aan haar voeten, ook is er besloten dat mijn moeder geen behandeling meer krijgt omdat geen enkele behandeling meer hielp. Zo heeft was ze begonnen met anti hormoon therapie, bestralingen en chemokuren.
April dit jaar heeft mijn moeder besloten te stoppen met alle behandelingen, de chemokuren die ze als laatste kreeg vielen haar zo zwaar waardoor ze geen spier meer kon bewegen. In mei dit jaar is ze 2 keer kort na elkaar opgenomen voor het laten weghalen van vocht uit haar longen. Bij de laatste keer hadden ze in het ziekenhuis besloten dat ze haar rechter long gingen plakken. Dit werkte kort. Inmiddels is het 19 juni. Mijn moeder is erg kortademig en kan niet meer van haar keuken naar de bank lopen zonder naar adem te snakken.
Dit alles zorgt ervoor dat we gesprekken hebben gevoerd over wat zij het liefste zou willen. Zo proberen mijn vriendin en ik nog leuke dingen met haar te doen en kunnen we gezellig met zijn drieën uren kletsen. Mijn moeder is altijd een sterke vrouw geweest. Echter is het erg lastig om te zien hoe snel ze achteruit gaat in de wetenschap dat elke dag haar laatste dag kan zijn. Het moment dat ze niet meer wil komt namelijk met de dag dichterbij. Aan de ene kant heb ik daar vrede mee maar als 24 jarige jouw moeder verliezen, de vrouw die eigenhandig mij en mijn broer heeft opgevoed en altijd de positieve kanten van het leven ziet en probeert over te brengen, is een ware nachtmerrie. Want wat kan je nu nog doen in deze laatste fase van haar leven?