Palliatieve sedatie

Ik ben een 24 jarige planner van beroep. Woon samen met mijn vriendin, 2 hondjes en 2 katten in een mooi plaatsje in Noord-Holland. Ik ben de zoon van een moeder die helaas terminaal ziek was. 

Het moment was daar, het was donderdag 27 juni 2019. Ik zat in de trein naar huis om mijn nieuwe rijbewijs aan te vragen voor mijn motor. Die had ik gehaald omdat ik mijn moeder graag nog een keertje achterop wilde meenemen voor een klein tochtje. Ik was bijna bij mijn station toen mijn telefoon ging, het was mijn vriendin die ik een paar minuten daarvoor een berichtje had gestuurd om samen te gaan lunchen. Ze vertelde mij dat mijn moeder per ambulance werd vervoerd naar het ziekenhuis omdat ze weer geen lucht kreeg, ze had het weekend ervoor ookal in het ziekenhuis gelegen om 2 liter vocht weg te laten halen uit haar longen.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis zag ik dat mijn moeder het zwaar had, ze lag eral sinds 2 uur in de middag en moest wachten tot er een afdeling beschikbaar was zodat ze daar naartoe kon. Dit gebeurde pas om half negen.

In de dagen die volgden werd er gezegd dat ze misschien een longembolie had maar dat was niet het geval, het vocht in haar linker long was significant toegenomen en dat wilden ze op maandag weghalen. De zondag ervoor werd ik wakker gebeld door het ziekenhuis dat mijn moeder mij en mijn broer nodig had, na een gesprek met de verpleegkundige kwam ik erachter dat mijn moeder niet meer verder wilde leven en niet meer verder kon. Ze was moe en kon het niet meer aan. De benauwdheid werd met de minuut erger en ze wist zich geen houding te geven. 

Vrijdags hadden we al een gesprek gehad met het team omtrent palliatieve zorg, mijn moeder wilde graag thuis overlijden en alles zou er aan worden gedaan om haar wens in vervulling te laten gaan. Op maandag werd haar verzoek afgeblazen. Dit omdat ze in het ziekenhuis zeiden dat de kans bestond dat ze het niet zou overleven. Maandagmiddag werd er besloten dat ze zou gaan slapen met morfine (waar ze allergisch voor was). Na een nacht in het ziekenhuis te hebben gezeten hebben wij op dinsdag een gesprek gehad met mijn moeder en de zaalarts. De opties waren erg beperkt. De opties waren of naar huis vervoerd worden met de kans dat ze zou overlijden in de ambulance, afwachten tot de actieve euthanasie zou worden gepleegd waar een aantal dagen overheen zouden gaan met het risico dat ze zou stikken, wat haar grootste angst was of palliatieve sedatie, het in slaap brengen van mijn moeder en wachten tot ze zal komen te overlijden. Mijn moeder koos voor het laatste omdat ze niet meer wilde. 

Vervolgens hebben wij afscheid genomen van mijn moeder, vlak voor de palliatieve sedatie inging zonder morfine.

We werden gewaarschuwd dat ze nog wakker kon worden en dat we daar niet gek van op moesten kijken. Dit gebeurde ook een uur nadat ze in slaap was gebracht. Mijn vriendin en ik bleven in het ziekenhuis over haar waken, het gehoor is het laatste wat uitvalt werd ons verteld. We hebben daarom veel tegen haar gepraat. Ook bestond de kans dat ze onrustig zou worden, dit gebeurde ook een aantal keer waarbij wij haar gerust probeerden te stellen. Op woensdagmiddag was het dan zover. Mijn broer kwam terug in het ziekenhuis en hield haar hand vast. Ik hield mijn moeder haar arm vast en op dat moment heeft ze haar laatste adem uitgeblazen. 

De troonrede die Ik voor zal gaan dragen tijdens haar uitvaart heeft ze gelukkig nog gehoord en vond ze erg mooi, ook hebben we nog kunnen praten over de mooie dingen die wij als familie met haar hebben mogen doen met vele hoogtepunten en gelach. Ook behield mijn moeder haar humor tot op het laatste moment. 

Mam het is goed zo, je hebt lang genoeg gestreden en lang genoeg zorg voor ons gedragen. Ik hoop dat je je rust hebt gevonden die je nodig hebt en ik weet dat je altijd over ons zal gaan waken.