Over mij
Hallo ,
Ik ben nieuw hier maar sinds januari 2018 ben ik gediagnosticeerd met eirstokkanker.
Na een debulking ok en 6 behandeling met paclitaxel en Carboplatin was ik in complete remissie zoals dat genoemd wordt. Ik genoot van alles om mij heen en begon weer met werken in september. Alles ging weer vanouds en ik was goed hersteld van de ingreep en behandelingen. Zoals je wel eens zegt het leven lacht je weer toe. Alleen nu op een andere manier . Er loopt immers steeds iets met je mee.
In maart 2019 kreeg ik ontzettende kramp in mijn buik en kon moeilijk eten dacht nog aan een flinke griep. Maar 14 maart was dit nog steeds niet verdwenen en besloot toch maar een bezoekje aan mijn huisarts af te leggen. Omdat zij dit niet vertrouwde heeft zij een echo aangevraagd om te kijken of het niet mijn blinde darm was of de hydronefrose .(nierstuwing ). In april zou ik pas een consult bij de oncoloog hebben alleen vond ik dit niet nodig om vervroegd hiervoor een afspraak te maken. De huisarts vroeg een spoedecho aan en de volgende dag kon ik al terecht in het MUMC. Op de echo was een flinke massa op mijn lever te zien dus dit moest verder nagekeken worden. Mijn oncoloog werd op de hoogte gesteld en er werd een scan aangevraagd. Helaas was de eierstokkanker terug en wel op de lever in een massa van 9.5 cm en in mijn buik alsmede het buikvlies. 11 april opnieuw gestart met chemo en dit werden 12 behandelingen. Ineens kun je dan niet meer genezen. Heftig jaar geweest maar toch geprobeerd om zolang mij gegeven is te genieten van al het moois om me heen. Van mijn partner ,zoons , schoondochter, schoonzoon , lieve vriendinnen om mij heen, collegas familie. Wat fijn om te ervaren dat er zoveel warmte om mij heen is.
De chemo heeft niet volledig aangeslagen . Massa lever wel geslonken maar in de buik was de tumor gegroeid. Ik mocht toch de niraparib starten ook omdat ik geen klachten had , tumormarkers flink gedaald waren en de groei minimaal was. Echter vanaf de eerste maand begonnen de tumormarkers toch weer te stijgen . Na 3 maal prikken schoten ze omhoog van 18 naar 74 en vervolgens 79 in januari 2020 zelfs weer 90 . Dus opnieuw een scan en nu was er weer een explosieve groei te zien. Dat is wel balen , al weet je dat dit natuurlijk kan, komt het toch heel kortbij dat je kansen steeds kleiner worden. Maar mijn positiviteit houdt mij op de been en probeer van elke dag iets te maken. Mijn klachten zijn minimaal dus besloten om even niks te doen. Echter in februari 2020 stegen de markers naar 201. Dus voor nu gestart met Tamoxifen 40 mg.
Wie had gedacht dat onze wereld ineens overwelmd wordt door een uitermate agressief virus die iedereen treft. Ineens is iedereen kwetsbaar en heeft dat invloed op iedereen om ons heen . Ook binnen mijn gezin. Waar je denkt meer tijd met elkaar door te brengen omdat je niet weet wat morgen brengt worden wij met zijn allen in quarantaine geplaatst. En kunnen wij net als velen van ons alleen appen of videobellen met ons dierbaren. Door mijn kuren heb ik regelmatig in quarantaine moeten doorbrengen dus daar heb ik geen moeite mee. Daar komen we wel overheen. Maar het verdriet en angst van iedereen te zien doet mij wel wat. Ik hoop dat we snel weer met elkaar kunnen genieten en dat de wereld weer een beetje tot rust komt. Probeer er samen iets van te maken hoe moeilijk het ook is. Het leven is eigenlijk te kort. Er vallen veel mensen door corona , kanker en andere ziektes en ieder geval is heftig. Ook hier treft het oud en jong . Leeftijd doet er niet toe. Zelf ben ik nu ook 50 . Maar ieder klein lichtje geeft hoop en dat probeer ik mijn kinderen ook te laten zien.
Hou jullie goed
Dikke knuf
