Over mij
Beste iedereen,
Ik wil alvast waarschuwen dat ik het nu ga hebben over de dood. Al wens ik dat natuurlijk niemand toe. Ik heb echter het gevoel dat ik dit gezegd moet hebben, omdat het wellicht een paar nabestaanden een hoop verlichting kan bieden.
Sinds 2008 heb ik namelijk 7 familieleden begraven.
Ik ben op dit moment bijna 25 jaar, en heb het gevoel dat ik het leven begin te leiden van iemand ver in de 80. Iedereen om mij heen lijkt te sterven. Mijn moeder heeft een auto ongeluk gehad, mijn tantes stierven aan kanker, en mijn liefste oma is gisteren heen gegaan.
7x maakte ik diezelfde fout. "Tot morgen." "Ik zie je straks."
Maar ieder van hen is voor mij heel onverwacht gestorven. Kanker was niet de directe oorzaak van mijn oma's dood, de kanker die ze had, leek, zo ver we tot gisteren wisten, redelijk goed behandelbaar. Ze had, net als mijn tantes heel veel vecht lust, en ze zei "Ik ga nog niet!", net als mijn tantes. Ze kreeg helaas een longbloeding, en ze konden niks meer doen. Diezelfde avond konden ze ook vertellen dat de kanker zowiezo was uitgezaaid naar de bijnieren.
Ik zie al jaren iedereen om mij heen rouwen. Feestdagen zijn niet langer een feest, maar iets waar we met zijn allen tegenop zien. We kennen elkaars pijn.
Liefste allemaal, ik hoop dat jullie allemaal, hier nooit doorheen hoeven gaan. Ik hoop dat jullie blijven strijden, en dat jullie die strijd overwinnen. Ik hoop dat ze over 10 minuten het geneesmiddel ontdekt hebben, en dat niemand hier nog aan hoeft te sterven.
Maar voor het geval jullie tijd toch gekomen is, of jullie in een onzekere situatie zitten waarin je je dierbaarste kwijt dreigt te raken; asjeblieft, schrijf!
Ik hoef geen erfenis, geen sieraden, geld of spullen.
Ik heb behoefte aan woorden en antwoorden die ik nooit meer zal krijgen.
Als het nog niet te laat is, schrijf!
Geen afscheidsbrieven, maar liefdesbrieven!
Schrijf op hoe dierbaar uw nabestaanden zijn. Doe het in een envelop en verstop het, en als uw tijd daar is, geef ze die liefde mee. Iets wat ze keer op keer kunnen lezen als ze in een moeilijke situatie zitten, ook al is dit 10 jaar nadat u dit leven verlaten hebt. Motiveer uw nabestaanden om door te gaan, en laat weten dat uw liefde nooit zal verdwijnen. Ook als u, net als mijn tante, een jong kind heeft dat geen besef heeft van wat er gebeurd en nog lang niet kan lezen.
Als u nog verder wilt gaan, maak een doos vol brieven, met ieders naam erop. Voor verjaardagen, een eerste kindje, een trouwdag, een voor kerst, voor elke dag waar u nog van zou wensen dat u er bij kon zijn. Allemaal met envelopjes, pas openen op de dag. "Voor als je ooit gaat trouwen.." "Voor als het tegen zit." "Voor als ik er niet meer ben." "Voor als je besluit NOOIT te trouwen." Etc. U zou er zelfs een beetje geld, of een klein sieraad in kunnen doen, als u dat wilt. Een soort "cadeau' voor het moment dat nog komen gaat in het leven van uw kinderen of kleinkinderen of uw beste vriendin misschien.
U merkt het misschien niet meer, omdat u bent heengegaan. Maar ik zou alles doen, voor die woorden. Ik ga op een dag een kindje krijgen, en mijn moeder of oma zullen er niet bij zijn. Ik zal dit moment alleen moeten doorstaan met mijn partner, terwijl ik niets liever had gewild dan dit met hun doen. Ze trots maken en laten genieten van hun kleinkind.
Als ik ze dan niet bij me mag houden om dit samen met mij te beleven, zou ik zo veel steun hebben, als ik een brief zou vinden, en die dag hun trots en blijdschap te voelen.
Schrijf ook uw herinneringen op, aan uw jeugd, aan de gelukkigste momenten, aan de dieptepunten. De keren dat u het hardst gelachen hebt.
Ik heb het oma willen vragen, maar ze had veel moeite met haar motoriek in de laatste maanden. Ik had het samen willen doen, ik zou dit weekend haar nagels komen lakken. En ik verheugde me op dat kleine momentje samen. In plaats daarvan, begraaf ik mijn 2e moeder. De vrouw die sinds mijn 15e voor mij zorgde.
Alstublieft,
Ik weet dat niemand wil spreken over de dood, en dat iedereen wilt blijven leven. Mijn familie kent sterke vrouwen. Die doorgevochten hebben tot het bittere einde en zelfs tot heel vlak voor hun dood ontkende te sterven. Maar helaas hebben ze niet gewonnen.
Dus, als u weet dat er een kans is, dat u komt te overlijden, kunt u uw dierbaren, een brief schrijven? U zou ook iemand kunnen vragen het te bewaren en op te sturen als u er niet meer bent, als u bang bent dat ze het vinden.
Het kan voor hen een hou vast zijn voor de rest van hun leven. Het geeft ze een kans om uw aanwezigheid nog even te voelen. Ik zou er zelfs naar uit kijken, om weer een brief te mogen openen, als ik een doos zou hebben met woorden. De feestdagen zouden zo veel beter zijn, zo veel minder pijnlijk.
En het geeft u de kans, om alles te zeggen. Zelfs als u een jong kind achter moet laten, geeft het het kindje de kans om u een beetje te leren kennen.
Deze tekst is verschrikkelijk deprimerend voor ieder die de ziekte heeft en absoluut nog niet wilt gaan. Het zal ook echt niet makkelijk zijn om de brieven te schrijven, maar weet dat er een manier is om actief deel te blijven nemen van uw dierbare's leven. Want het moeilijkste van alles, is om hen achter te laten...
