Spiritualiteit.

Veel helderzienden, mediums en paragnosten zijn leugenaars. Laten we dat voorop stellen. Vooral als ze voor een groter publiek spreken, er is altijd wel iemand die hapt.

"Er is hier iemand met de naam A.. An..."

En voor je het weet schreeuwen drie mensen door elkaar "Anna!" "Anton!" "Andrea!"

Ja, daar geloof ik dus niet in. 

Tóch geloof ik wel dat er mensen zijn met die gave. 

Zo maakte ook ik gekke dingen mee, en mijn nichtje gaat vaker naar een medium voor een gesprekje met haar overleden dierbare. Het "bewijs" heeft ze vaker gekregen tijdens deze gesprekken. "Witte heks" noemde mijn moeder haar altijd. Omdat haar huid en haar zo licht is, dat het bijna tegen het albinisme aan lijkt te zitten. Het arme kind was eens door en door verbrand toen ze met 20 graden celcius in een tshirt buiten speelde. Dat was dan ook de opening van het gesprek. Ook haar opa en oma zeiden via dit medium erg kenmerkende dingen. En toen ik een keer ging, hoorde ik ook zo'n sleutelwoord. 

Zelfs mijn vriendin die eens met mij mee ging, kreeg een vraag van het medium. Haar overleden oom was daar, en die liet het medium een sleutel zien, die bij de doodskist leek te horen. Het medium begreep het niet helemaal. En ook mijn vriendin legde de link niet. Maar het blijkt dat haar oma een slot op de kist heeft laten plaatsen, en zij de sleutel bij hield. 

Details die niemand anders wist. 

Mijn oud-buurvrouw legt kaarten, om in de toekomst te kijken. Ze zit er zelden naast. 

Mam's beste vriendin is 3x naar helderzienden geweest.

Een rekende 50 euro om te vertellen wat ze in een vorig leven geweest zou zijn, en zei dat ze van geld hield. "Wie houdt er niet van? En hoe kan ik weten wat ik in een vorig leven geweest ben. Wat een onzin!" Riep ze uit.

De volgende meneer vertelde over haar zwangerschap, toen ze net in verwachting was. Het zou een heel voorspoedige zwangerschap worden met weinig kwaaltjes. Ze zou een jongen krijgen en ook een voorspoedige bevalling krijgen. Alles zou perfect gaan.

Ze is nog een keer terug gegaan, om te vertellen dat ze last heeft gehad van elke kwaal die een zwangere vrouw kan hebben. Haar water gebroken was in de snackbar. Ze 14uur over de bevalling had gedaan met erge weeën, en er ook geen piemeltje aan zat ook niet. 

Daarna is ze op aandringen van mijn moeder, die destijds nog leefde, bij mijn oud buurvrouw langs gegaan. Eigenlijk had ze verwacht dat ze al vanalles van mijn moeder gehoord zou hebben. Maar in plaats daarvan begon ze over dingen die niemand wist en die ze ook niet konden raden. Ook zou ze nog een 2e kind krijgen, maar dat zou nog erg lang duren. Ze was al een lange tijd bezig en ze was eigenlijk onvruchtbaar. Maar dat 2e kind is er gekomen. 8 jaar na het eerste. Door een natuurlijke zwangerschap!

Daarna is ze nooit meer geweest, omdat ze nu weet dat het wél bestaat. 

Ook ik blijk een soort gave te hebben. Al heb ik daar totaal geen controle over. 

Ik heb de verhalen over het "spookkind" dat ik ooit was vaak van mijn oma en tantes gehoord. Zo sprak ik vaak met mijn opa's moeder, die al lang voor mijn geboorte gestorven is. Ik kon erg boos worden als mensen op "haar plek" gingen zitten. Ik belde mijn levende oma een keer op, en vertelde haar dat ik haar kon zien. Omdat ik nog erg jong was, verbeterde mijn oma mij. "Je kan me horen schat, niet zien." Maar ik beschreef haar vervolgens precies de kleren die ze droeg. En het was een trui die ze slechts zelden gedragen had. 

Ook had mijn oma's moeder, de urn van mijn oma's vader een keer weggezet. Zonder iemand hier iets van gezegd te hebben. Nadat we langs waren geweest, opperde ik blijkbaar dat ik "Opa Louis" nog een kusje moest geven en ik liep naar de urn en kuste die. 

Ik heb iedereen de rillingen gegeven. Al herinner ik me er niets van, dus het kan denk ik toch zo zijn dat ik onbewust dingen heb opgevangen misschien.

Wel is er nog wel eens "de stem".

Deze stem lijkt me dingen te vertellen die voor mij van belang zijn om te weten en probeert mijn keuzes te beïnvloeden. Positief wel. Volgens een medium is het "Opa Louis". De vader van mijn oma, die is overleden toen ik 1.5 jaar oud was, en die ik me dus niet herinner. 

Ik vond ooit een jongen erg leuk.

De stem waarschuwde me, voor iets waar hij zich mee bezig hield. Ik kon het niet plaatsen. Niks wees erop. En ik dacht er dan ook niks van. Om andere redenen is het contact destijds verbroken. Maar later kwam ik erachter dat deze jongen zich met heeeeel duistere zaakjes bezig hield. Precies datgene, waar de stem me voor waarschuwde. Ik had het niet kúnnen raden, en hoewel hij soms een beetje vreemd was, kon ik ook niet vermoeden dat hij de westerse wereld zo haatte. 

De stem was er weer toen mijn oma vorig jaar ziek was. Ik wist dat ze niet lekker was, maar allemaal dachten we dat ze een zware griep te pakken had. Ik had haar al 2 dagen niet gezien, maar de stem zei dat ze uit aan het drogen was en dat ik er heen moest. Het liet me niet los. Ook al dacht ik dat ik paranoïde was, omdat ze ook haar telefoon niet op nam. Niks voor oma. 

Ik zag dat het mis was en belde de huisarts. Die zei al snel dat ze uitgedroogd was. Dat kon ik niet weten. Ik had haar al 2 dagen niet gezien! 

Ze werd met spoed opgenomen en bleek ook een longbacterie en bloedvergiftiging te hebben. Pas maanden later zou uit komen dat ze ook kanker had.

Die nacht zei de stem dat ze een hartstilstand/hartaanval gehad had. 

Wederom dacht ik van ongerustheid mezelf gewoon gek te maken. Maar de dag erna vertelde mijn oma verbaasd dat de artsen zeiden dat ze in het bloed(?) gezien hebben dat ze tussen nu (toen) en 5 jaar geleden een hartaanval gehad heeft. 

Ik, of eigenlijk de stem, had die dag haar leven gered door een arts te bellen. 

De stem is weg gebleven. Tot vorige week Vrijdag. Hoewel ze al op het ziekenhuis was, omdat ze bloed had opgehoest, wisten we nog niks. Ze werd opgehaald voor een scan. Er leek nog geen reden tot paniek. Zelf had ze dit ook niet. 

De stem zei "Het is tijd om afscheid te nemen."

Weer, drukte ik de stem weg. Dacht wederom, dat het mijn eigen paranoia was. Ik zei oma dat ik haar morgen zou zien, gaf een -soort van- knuffel en ging weg.

Om een uur later terug te keren. De stem had gelijk gehad. Ik kwam terug, om afscheid te nemen. 

Hoewel ik nog steeds niet helemaal zeker weet of het een soort onderbewustzijn is, of inderdaad opa Louis geweest moet zijn, geeft het allemaal wel een soort comfort. Er zou meer kunnen zijn, ze zou écht nog bij me kunnen zijn, hoewel ik ook altijd alleen zal zijn als ze bij me is. 

Ik google naar "contact met overledene" omdat ik er graag in wil geloven. En ergens doe ik dit ook. Maar zoals zoveel mensen weet ik niet in wát ik precies geloof. Is er meer tussen hemel en aarde? Daar ben ik heel zeker van. Maar wat? 

Ik lees een heel blog van een paragnost over veilige manieren om contact te zoeken. Er staat dat je om een teken kan vragen. "Kreeg ik maar een teken" denk ik bij mezelf terwijl ik verder lees. Niet veel wijzer geworden, klik ik de pagina weg terwijl nét voor ik het weg klik een reactie lees van ene "Django". 

Dit was de naam van mijn oma's hond. Die pas enkele weken geleden overleden is. Vlak voor mijn oma haar eerste immunotherapie zou krijgen. Haar hond was haar álles.

Zou het dan toch?