Kanker is overal

Misschien is het mijn goede geheugen, of gewoon toeval. Vaak hoor je mensen zeggen "Je hoort niks anders!" Als je verteld dat een geliefd persoon leed aan kanker. 

Toch kan ik me door de jaren heen zo veel gevallen herinneren. Ook van heel jonge mensen, die al een beginnende vorm van kanker hebben gehad. 

Mijn moeder had een vriendin, die een stuk jonger was dan zij. Ze vertelde dat haar jongere broertje leed aan leukemie. Ik was toen ik dat hoorde een jaar of 14, en het shockeerde mij dat iemand die zo jong was, al zo ernstig ziek kon zijn. 

Een aantal jaren later kreeg ik een beste vriendin, we waren altijd samen. Ook zei vertelde me dat, toen ze elf jaar was, ze in turkije last kreeg van erge buikpijn. Ze bleek een tumor op haar eierstok te hebben. Die ze toen operatief weggehaald hebben. Sindsdien is ze gelukkig gezond.

Mijn vriendin die bij mij op de kappersschool zat, was 20 toen ze ook met erge buikpijn in het ziekenhuis lag. Tot 2x toe is ze naar huis gestuurd met paracetamol. Toen ze voor een second opinion, naar een ander ziekenhuis ging, kwam heel snel aan het licht dat ze baarmoederhalskanker had. Ze is nu 30, en het is terug... 

Een klasgenoot op vavo had een litteken in zijn nek, "Wat heb je hier?" Vroeg ik. Ik verwachtte een of ander verhaal van uit zijn kindertijd waarin hij zich open had gehaald tijdens het spelen. Maar hij zei dat ook hij in Turkije had ontdekt dat hij een heel kleine tumor op zijn lymfeklier had. Het kon gelukkig goed verwijderd worden en is niet terug gekeert. 

Het neefje van mijn vriendin was 16 toen ze leukemie constateerde. Hij heeft het tot nu toe ook goed "overwonnen" al heeft hij door de medicatie epilepsie er aan over gehouden. 

En pas weer, het stiefzusje van een vriendinnetje waarmee ik vroeger altijd op de camping speelde. Ze is een stuk jonger dan wij. Nu is ze tussen de 16 en de 18 denk ik. En ook zij blijkt leukemie te hebben. 

Natuurlijk heb ik niet met elk van hen een heel goede band opgebouwd, maar ik mag ze wel allemaal. En steeds weer shockeerde het mij dat iemand die zó jong is, allemaal onder de 30, al zo veel dingen heeft die "mis" gaan in hun nog jonge en ogenschijnlijk gezonde lichaam. 

Het moet toch bijna wel een oorzaak hebben?

Ik kan/wil bijna niet geloven dat deze mensen écht al zo jong ziek werden. Bijna zeggen dat het bijna niet mogelijk is, en er ergens een fout moet zijn gemaakt. 

Wat ik dan wel weer "mooi" vind, is dat ze allemaal toch zo zorgeloos eronder lijken te zijn. 

Ik kan me inbeelden dat als je zelf nog geen kinderen hebt, je ook minder zorgen hebt. Het moeilijkste van alles, is om hen achter te laten. 

Hun ziekte is nooit een groot gesprek geweest. Ze vertellen wat gebeurd is, hoe het behandeld is, en we hebben het weer over andere dingen. 

Zo anders was dit bijvoorbeeld bij mijn tante Sylvia, die ook pas 40 was toen ze overleed en 2 kinderen van 12 en 2 jaar achter liet. Ze wilde zo graag nog een tweede kind, en na 10 jaar raakte ze éindelijk opnieuw zwanger. Helaas, toen de kleine 1 jaar werd, is haar ziekte gediagnoseerd. 

Sindsdien, draaide alles om haar ziekte. Om de kinderen, om de zorgen. Hoewel Sylvia zeker niet van plan was om dood te gaan! Sylvia verzwakte, maar zelfs toen ze nog amper 35 kg woog, wilde ze zélf met een doekje over de tafel gaan. Een groot gedeelte van het jaar zat ze op haar knieeen in de keuken, op een gegeven moment zonder haar. Met haar kleintje te spelen. En wat kon die praten! Sylvia praatte uren met haar kleinste. Die al hele verhalen vertelde. En altijd druk in de weer was met zijn speelgoed en zijn potloden. 

Toch waren haar kinderen een grote bron van zorgen. "Ze zijn nog veel te klein." 

Toch is het gek, hoe al deze jonge mensen simpelweg gewoon doorgaan, alsof er nooit iets gebeurd is. Ook al is dat ook heel mooi. Ze praten erover, alsof het niks is, alsof ze een griepje hebben gehad. Terwijl mijn oma bijvoorbeeld, niemand iets wilde zeggen, uit angst dat ze haar zielig zouden vinden. 

Is het omdat, als je jong bent, je je gewoon niet kunt voorstellen dat je sterfelijk bent?

Of omdat je minder zorgen hebt, minder verantwoordelijkheden? Omdat je bijvoorbeeld nog geen kinderen hebt. 

Omdat je minder gevallen hebt gezien waarbij het mis ging?

Of omdat wij jongeren misschien heel anders communiceren en allemaal heel anders door het leven gaan? 

Zullen ze minder onzeker zijn? Ik denk het misschien wel. Minder pijn zullen ze niet gehad hebben. De pijn en de bijwerkingen zijn voor jong en oud hetzelfde. Hoewel je misschien sneller hersteld als je jong bent? 

Ik denk dat de jongeren het wellicht "beter" doen. Ook al is er geen goed of fout in dit rot ziekteproces. De motivatie om nog jaren te leven was voor iedereen die ik ken hetzelfde. Maar de jongeren behandelen de ziekte als een soort van "bijzaak". Tussen de behandelingen door, zodra het even gaat, gaan ze doen wat ze moeten doen; Jong zijn en genieten! 

Natuurlijk heb ik nooit achter de gesloten deuren kunnen kijken, en weet ik niet wat zij voel(d)en. Maar ik zag elk van hen nog steeds lachen en stralen. 

Mijn tantes en oma genoten niet vaak meer. De zorgen stonden permanent op hun gezicht. Terwijl ze intussen iedereen om zich heen gerust probeerde te stellen. Ze waren allemaal zo dapper! 

Hoe ze er ook mee omgingen, ik heb zo veel respect en begrip. Ieder was op zijn eigen manier zo dapper! 

 Maar ik had ze allemaal liever "lachend" ten onder zien gaan. Als ik er op terug kijk. Mijn oma die zelfs op haar sterfbed vol hield dat "Die artsen dat wel konden zeggen!" Zo veel strijdlust had ze nog in zich. En hoe dapper, en oprecht ze ook was, wat deed het een pijn. Mijn oma kon en wilde het nog niet accepteren. Ze was nog niet klaar.

Het was zo veel makkelijker en prettiger geweest als ze "gewoon" hardop had gelachen, over hoe mijn opa nu zelf zijn was moest doen, en dat waarschijnlijk, helemaal mis zou gaan.

Maar er is geen goed of fout.

Mijn oma was een dappere en strijdlustige vrouw, en ze is als een dappere en strijdlustige vrouw gestorven. Want zo was ze.