Respect is ver te zoeken.

Ik kan nog maar amper bevatten dat ze is heengegaan. Ook zelf had ze niet lang om erover na te denken. Een acute longbloeding... 

Intussen draait de gewone wereld gewoon door. 

Hoewel ik een voorstander was van een besloten kring, vonden mijn opa en de boekhouder dat ze dit niet konden maken. Ik ben het er niet helemaal mee eens, ik vind dat de rest van de wereld vooral moet denken wat ze willen denken, de mensen waarvan we vinden dat ze het moeten weten, hebben we toch allang gebeld? 

Maar ik respecteer zijn keuze, met heel dubbele gevoelens. 

Het is dus in de krant gezet. Samen met de bezoektijden van het uitvaartcentrum, en de datum van de crematie. 

Gisteren wist nog niemand het. Ik kreeg de kans om naast mijn oma te gaan zitten. De ogen nogmaals uit mijn kop te janken, in de wetenschap dat dit kostbare uurtje, een van de laatste uren zal zijn dat ik haar nog zie. 

Mijn oma had maar een klein groepje mensen die ze echt mocht. Ze vergat namelijk niet snel iets, en vergeven deed ze niet zo snel. Haar sociale kring was klein, en dat hield ze graag zo. Een uurtje visite vond ze prima, maar als het erg lang duurde, was ze ook blij dat ze weer vertrokken. Hoewel ze ook heel lief en behulpzaam was, en iemand die goed kon luisteren. Als je in haar klein sociaal kringetje behoorde, zou ze alles voor je doen. 

Opa is anders, hij vergeeft snel en is heel sociaal. Mensen voelen zich heel snel op hun gemak, want met opa kun je elke kant op. 

Goed, vandaag stond het dus in de krant. En dat trok het nodige "ramptoerisme", ik geef toe, dat ik haar eigenlijk al niet meer met buitenstaanders wil delen. Maar ik begrijp dat er mensen zijn die ook echt afscheid willen nemen, en dat respecteer ik, ook al heb ik geen band met ze. 

Stipt op tijd kwamen we aan, maar toen we binnen kwamen, in de veronderstelling de eerste te zijn, zaten al een paar mensen binnen. Dit irriteerde me lichtelijk, totdat ik zag dat een van hen mijn moeders beste vriendin is, die mij nog altijd heel goed steunt en dit continu gedaan heeft sinds mijn moeders overlijden. Ik was blij haar te zien. 

Er waren echter meer mensen. 

Waaronder een nichtje van mijn opa, die we jaren geleden voor het laatst gezien hebben, en waar we allemaal geen band mee hebben. Oma heeft me al eens gezegd dat het iemand is die graag alles wilt weten. En dat ze haar eigenlijk niet mocht. Ze condoleerde ons. En heeft een tijd heel aandachtig staan luisteren toen opa vertelde waar oma aan leed. 

Vervolgens gaat haar telefoon luid af met een vrolijk deuntje. Ze kon het pokkeding niet vinden ook niet. 

Daarna kwam de volgende ramptoerist. Waar aan ik me mogelijk nog erger stoorde. Ze liep recht op mijn oma's nichtje haar man af, en condoleerde hem. Vervolgens vraagt ze hem waar z'n vrouw is, terwijl ze naar me op kijkt en vraagt "Wie is dat?". Ik had willen vragen wie zei dan wel niet was, en als ze geen idee had wie ik ben, ze ook wel weer mocht vertrekken wat mij betreft. Maar ik heb mijn mond gehouden terwijl ik geïrriteert op keek. 

Als klein kind was ik altijd bij oma, ik was kind aan huis. En blijkbaar ben ik sinds dien niet veel veranderd, want iedereen herkende me altijd gelijk. Toen mijn moeder in 2010 overleed, ben ik bij opa en oma gaan wonen. Tot 2016, daarna kwam ik nog geregeld binnen.

En deze vrouw heeft werkelijk geen idee wie ik ben? Ik ben een groot onderdeel geweest in oma's leven van de afgelopen bijna 25 jaar! Op zijn minst moest ze kunnen weten dat er 2 kleinkinderen waren, en de jongste mensen in de kamer zijn wellicht die kleinkinderen, zou je kunnen denken. 

Ook zij gaat bij de rest staan, aan oma's voeten, en voegt zich in het gesprek met al het leed. Er waren in de tussentijd al meer mensen binnen gekomen (die de deur niet sloten, dus dar ben ik zelf maar gaan doen.) En ze staan allemaal een gesprek te voeren, en niet bepaald op gedempte toon, aan mijn oma's voeten. De vrouw die ik zo respecteer, ligt daar, en mensen dempen geeneens hun toon, of besluiten om wellicht het gesprek ACHTER het muurtje te houden. 

Mijn broertje was ook duidelijk aan het wachten totdat mensen zouden vertrekken. Zodat hij nog even rustig bij haar kon zitten.

Toen ik voelde bijna te ontploffen, ben ik de kamer uit gelopen. Mam's vriendin en mijn vriend volgde mij. Mijn broertje bleef zitten. Rustig spraken we over mijn frustraties. 

Opa's nichtje, die een paar keer mijn blik had opgevangen, kwam naar me toe om te vertellen dat ze vandaag gekomen was omdat ze Woensdag, op de crematie, niet kon komen. Dat interesseerde me weinig. Vervolgens liep ze terug de kamer in.

Toen ik keek hoe laat het was, zag ik dat het uur bijna voorbij was. Ik ging terug de kamer in, en er was niks veranderd. Nog altijd stond iedereen aan haar voeten te praten. Die twee ramptoeristen hadden geen emotie. Ze zouden nu vast trots zijn om als allereerste te kunnen vertellen aan iedereen wat het maar horen wilt, wat er gebeurd is met mijn oma. En hoe mijn broertje zielig in een hoekje zat, en ik, buiten de kamer stond te kletsen en af en toe een arrogante blik op mensen wierp. 

De vrouw die geen idee had wie ik was, kende mijn oma blijkbaar van zien. Ze zag dat het om een tante van ging, dat zou dus een zus van die en die zijn. Maar ze wist niet welke. Ze had het oma's nicht gevraagd, maar die heeft niet gereageerd. Ze moet gedacht hebben "Dan ga ik zelf wel kijken wie daar ligt!" 

Tenenkrommend. 

Mijn opa rouwt anders, hij praat. En vindt het fijn om iedereen te zien en te woord te staan. Mijn opa is dan ook een man die bij iedereen heel geliefd is. 

Eindelijk ging iedereen weg. 2 minuten. Inmiddels was ik er achter dat ik de deur van binnen op slot kon draaien, en haastte me om dat te doen. 

Ik ging nog even naast mijn oma zitten, en liet eindelijk een traan vallen, nu ik weer even in stilte, zonder verslaggevers, bij haar kon zitten.