Mijn hart huilt voor Petra
Godver. Ik wil dit niet. Dit mag niet. Mijn blog-, app- en Wordfeudmaatje PetraSch, jullie kennen haar. Een kort appje van haar man, vanmorgen vanaf haar WhatsApp: Petra is zojuist overleden. (Ik vertel dit aan jullie met zijn instemming.)
Ik weet me geen raad met mijn gevoelens. Mag ik überhaupt hier over haar schrijven? Hoe vaak gebeurt het niet dat bloggers stilletjes verdwijnen? Petra mág helemaal niet stilletjes verdwijnen! Ik ben geen familie, maar in korte tijd kregen we een band. We hadden overeenkomsten en verschillen, het klikte gewoon.
Een maand of twee geleden begonnen we tegelijk aan onze chemo. Die sloeg goed aan bij haar. Ergens halverwege ging het mis met haar, ze belandde tot twee keer toe in het ziekenhuis met allerlei complicaties terwijl mijn chemo vlotjes voortging. En steeds bleef ze positief. Ze zou vandaag naar huis mogen! Naar haar geliefde gezin, haar man, haar zoons en hondje Blondie, met thuiszorg, extra zuurstof en het ziekenhuisbed in de huiskamer waar ze de laatste tijd haar dagen doorbracht. Wist ik veel dat ze er veel slechter aan toe was dan ik me realiseerde? Eergisteren schreef ze nog een blog vanuit het ziekenhuis. En ze was vast van plan om weer een blog te schrijven over alles wat haar overkwam, op die kenmerkende manier van haar. 'Luchtige verhaaltjes', had ze ons in haar eerste blog in april beloofd. Zo kort geleden nog maar.
In de kortste keren had Petra een ware fanclub hier op kanker.nl, met haar geweldige humoristische en oprechte schrijfstijl. Ze keek altijd verder dan haar eigen ellende, haar afhankelijkheid van anderen, de zenuwpijn in haar been. Petra genoot van haar lieve hondje Blondie en de liefde was wederzijds. Ik ben geen hondenmens maar vond het mooi om getuige te zijn van die liefde, de foto's, de verhalen over puppytraining en ook heel bijzonder: dat Blondie, zo klein als ze was, Petra probeerde te 'redden' toen ze thuis een epileptische aanval kreeg. Ze genoot van haar kinderschare en zeker ook de kookkunsten van de zoons kon ze erg waarderen. En de boottochtjes met hun eigen bootje, toen het nog lekker weer was. En werd het te zwaar, hele dagen op het water? Dan ging ze maar wat korter mee, maar ze bleef niet stilletjes in een hoekje zitten.
Naast Wordfeud - ze was voor mij een geduchte tegenspeler - gingen we al snel appen. Even voor de goede orde: PetraS heeft het spel niet afgebroken. Dat heeft die klotekanker gedaan. Maar ik neem aan dat iedereen dat zo ook wel snapt.
Ik werd een beetje bang door alles wat ze vertelde, alles wat je kennelijk zomaar kan overkomen. Ik ben na tien maanden nog steeds een newbie in kankerland, zij draaide al langer mee. Eerst borstkanker, daarna longkanker met steeds meer uitzaaiingen. Je weet dat het niet goed gaat aflopen, maar zo snel? Zomaar ineens? Dat kan toch niet? Had ik me zorgen moeten maken toen ze naar een kamer alleen werd verhuisd? Maar ze mocht toch bijna weg? Hoe dan ...
Inmiddels heb ik via WhatsApp contact gehad met de familie. Het blijkt dat Petra er slechter voor stond dan ik zo via de app kon waarnemen. Wist ze het zelf? Of wilde ze het niet weten? Uiteindelijk is ze zelf gestopt met ademen, op haar eenpersoonskamer in het Reinier de Graaf waar ze eergisteren haar laatste blog schreef. Ze is niet meer thuisgekomen.
Mijn hart huilt voor Petra en haar familie. Mijn eerste kanker.nl-deelgenoot die ik ga missen. Gaat dat ooit wennen?
Lieve lieve Petra, waar je ook bent. Wij, je deelgenoten, hadden je zo graag nog veel langer in ons midden gehouden. Ook al weet ik dat jou door je plotselinge vertrek een hoop toekomstige ellende bespaard is gebleven. We hebben elkaar maar kort gekend, maar ik zal je nooit vergeten ❤️
13 reacties
Mijn hart huilt mee. Het is zo verschrikkelijk verdrietig. Ook ik had een klik met Petra, wat een heerlijk mens. Een hartverscheurend en hartverwarmend blog heb je over haar geschreven, Marian, dank je wel.
Ik wens Petra's gezin en andere naasten heel veel kracht en sterkte toe. En ik wil nog veel meer zeggen, maar vind de woorden niet XXX
Petra op de dag af een maand geleden, als reactie op een blog van mij.
"Ik blijf het fijn vinden je verhalen te lezen. Het schept een band te herkennen dat we min of meer in hetzelfde schuitje zitten. Een wiebelig schuitje, maar laten we zo lang mogelijk aan boord blijven! "
Slechts één maand is het geworden. Ik kan er met mijn verstand niet bij. Het is alsof het nu pas tot me doordringt wat kanker eigenlijk is. Een nietsontziende sloper &*!*&!%&*@&_@()+!*+)&
Wat verdrietig voor allen die haar lief waren. Wat worden we weer met de neus op de feiten gedrukt hoe betrekkelijk ons leven kan zijn.
Gecondoleerd en veel sterkte voor haar man en zoons. Petra was een pracht mens.
❤
Ik herkende de signalen wel uit haar verhalen. Petra was een bijzonder en moedig mens. Heel fijn dat je haar zo herdenkt. Niet gek dat dit je overstuur maakt. Maar jouw tijd is nog niet gekomen, en de kuren lijken te verdragen. Er zit niets anders op dan troost te zoeken en verdrietig te zijn.
Tjoh Marian, wat heftig en nog veel meer lelijke woorden. Zo plotseling, toch echt wel, ook al konden we lezen dat het steeds slechter ging. Misschien wel omdat Petra tot op het laatst een "luchtige stijl" wist te behouden. We zullen haar missen. Ik wens jou sterkte & en natuurlijk ook Petra's nabestaanden.
Liefs, Joke
Wat een enorm verdrietig nieuws, het zet mij en anderen hier vast ook enorm weer aan het denken. Je hebt het in je blog mooi verwoord vind ik. Het vertrouwen waar we vaak zo hard naar op zoek zijn en aan vast willen houden wordt weer aan het wankelen gebracht. Ik wens de familie van Petra en hen die haar lief zijn veel sterkte. En voor iedereen hier een beetje extra hoop, geluk en liefde, dat kunnen we nooit genoeg gebruiken toch?
Liefs Bianca
Lieve Marian. Wat erg. Wat heb je dit mooi geschreven. Een ode aan een hele bijzondere vrouw. Zo vol warmte en liefde geschreven. Tijd zegt eigenlijk niets over wat dit met je doet. Super erg en verdrietig voor haar man en zonen. Maar ook heel verdrietig voor jou Marian. Heel veel sterkte.
Warme groet Dasje 🌺🌺🌺
Ooo Marian, ik huil even met je mee....
Wat heb je mooi geschreven over iemand die je in zo korte tijd zo dierbaar is geworden. Onvoorstelbaar, maar hier kan dat.
Onvoorstelbaar ook dat ze er 'zo maar ineens' niet meer is. Heel heftig en heel verdrietig. Verdrietig voor haar vriendschappen, bijzonder triest voor haar man en kinderen. Heel veel sterkte allemaal xxxx
Liefs xx Hebe
Wat een rotstreek, Marian. Niemand wil dat. Ook al komen we allemaal ooit aan een einde. Hou je vast!
Een liefdevolle, warme ode heb je geschreven voor een prachtig mens. Petra heeft enorm indruk gemaakt in de korte tijd dat ze actief was op deze site. Haar prachtige stijl, haar lieve steun voor iedereen en niet te vergeten haar humor!
Laatst schreef ze over haar vriendschap met jou, Marian. Het ontroerde me dat zoiets hier op de site ontstaat. Wat heeft het kort mogen duren. Wat een verdriet.
We zullen Petra hier enorm missen.
Alle sterkte, troost, liefde en steun toegewenst aan haar familie, voor wie het gemis immens moet zijn.
Liefs, Hanneke
Sterkte Marian.
Lieve Marian,
Gecondoleerd met het onverwachte verlies van Petra! Goed dat je er een blog over geschreven hebt, omdat we nu weten wat er gebeurd is en dat ze niet anoniem, samen met haar blog, verdwijnt. Ik was best wel geschokt om te lezen hoe snel het gegaan is. Had verwacht dat ze uit haar delier zou komen en dan weer verder zou gaan. Helaas mocht dat niet zo zijn 😢. Ik wens jou en Petra’s geliefden heel veel sterkte toe!
Liefs, Jessica 😘
Ahh. Wat moeilijk voor je Marian. Herkenbaar dat je je met je verdriet geen raad weet. Je bent geen familie, of inner circle, maar hartsverbonden en lotsverbonden en het doet pijn. Mijn lotgenotenvriendinnetje is vorig jaar ook overleden. Ik mis haar nog steeds. Heel veel sterkte .
Lenneke