Groeten uit rDg/Delft!

Daar hang ik dan alweer: nu in een écht ziekenhuis bed. Van alle gemakken voorzien, maar ook weer eentje waar ik niet uit kan klimmen. Omdat mn lijf het alweer niet doet. Alleraardigste mensen hier, die me met liefde willen helpen, maar het werkt gewoon allemaal niet. Dit keer begon het ermee, dat ik knettergek ben geworden. Mijn lieve vriendinnetje M kwam op me passen, zodat Man even naar kantoor kon gaan, om voor een klant wat samples te maken. 
We kletsen gezellig af, en plots waarschuw ik haar, dat we wél even snel mijn moeder moeten bellen, zodat ze op de hoogte is, wat er speelt. Het arme mens is al meer dan 11 jaar overleden. In een flits valt me de geschrikken blik van vriendinnetje M op.  Een wanhopige blik van vriendin zou meer gepast zijn. Maar vrolijk zetten we de middag voort. Vervolgens vertel ik dat er kennissen zijn langsgekomen, waar ik buiten al werkend in de tuin een praatje mee maakte. Helaas lukt het buiten in de tuin werken, al een paar maanden niet meer, en het betroffen hier kennissen die ik uberhaubt niet uit mezelf zou uitnodigen om langs te komen maar wel meer dan 300 km ver weg wonen. Vreemde verhalen dus, en ik hoor mijn vriendin zich smoezend onderhouden met man, zodra hij thuis komt uit het werk.
Met bezorgde gezichten knopen Man en vriendien M een praatje met míj aan. "Peetje, het gaat niet goed met je, we denken dat we toch beter even de huisarts kunnen bellen", en ineens ben ik het met ze eens, want gek genoeg, heb ik zelf óók door dat ik de plank enorm aan het misslaan ben, met mijn warrige verhalen.
Nu had de thuiszorg 's ochtends opgemerkt dat er gruis in mijn urinekatheter zat. En, al metende, viel op dat ik koorts tegen de 40 aan het ontwikkelen was. 
Na overleg met huis- en longarts, werd besloten dat broer naar de ziekenhuisapotheek zou gaan voor antibiotica: een blaasontsteking kon e.e.a. dan eenvoudig verklaren.
Het was een strak plan, maar in de ochtend bleek de situatie niet verbeterd te zijn. In de loop van de nacht ontwikkelden zich meer symptomen en werd een ziekenhuisopname noodzakelijk. En daar ben ik nu nog steeds, want ik blijf verward en knap niet op! Mijn arts noemt het een Delier.
Ik ben zelfs dusdanig verward, dat ik mijn blog niet durf te plaatsen, zonder dat ik Man laat checken of ik waanzinnige verhalen aan het vertellen ben.
Ik zal daarom helaas heel even zoveel mogelijk wegblijven van het forum en eventjes geen nieuwe blogs plaatsen. Maar jullie kunnen ervan op aan, dat ik zo vlug als mogelijk terugkeer, met waargebeurde en hopelijk gezellige en/of onderbouwde verhalen.
Alle liefs voor nu!
Petra