Het leven gaat door ...

... maar soms vind ik er geen bal aan. De rouwkaart van Petra met de mooie grote foto staat in het zicht vanaf mijn plekje op de bank, zodat ik steeds aan haar moet denken. Echter geen reden om die kaart dan maar weg te halen. Ik moet bekennen dat ik geen traan gelaten heb - kennelijk zit ik in een niet-lekke periode - maar ik ben nog steeds verbijsterd. Weten jullie nog, die blog over grafschriften waar we zo om gelachen hebben? 'Plotseling was Petra foetsie, ze overat zich aan de sushi'.  Leuk, leuk, maar twee weken later was ze écht foetsie, zomaar ineens. Ze kwam uit het niets, scheerde langs als een komeet en nu hebben wij het nakijken naar een lichtende streep in de verte die steeds zwakker wordt.

De melding 'PetraS heeft het spel afgebroken' is inmiddels uit Wordfeud verdwenen. Petra zelf is verdwenen, maar de herinnering aan haar is nog kersvers. Tot mijn verbazing hebben we maar een maand met elkaar geWhatsAppt; het lijkt veel langer. Daarvoor gebruikten we de chat van Wordfeud, maar die is irritant: bij elk afgesloten spel raak je de chatberichten kwijt.

Gisteren was de uitvaart van de vriendin van Frie en morgen om vier uur is de uitvaart inclusief livestream van Petra. Daan schreef een aangrijpende blog, hoeveel ellende kun je op je bordje krijgen als kankerlijder, wanneer is je moed op en wil je niet meer?  Wat een verdrietige week.

Alsof het zo al niet genoeg is krijgt een vriend van me corona. Hij was alleen maar een beetje verkouden en liet zich testen op zijn werk, het bedrijf heeft een eigen sneltestfaciliteit. Een paar uur later kon hij dus meteen naar huis. Dag later: ja hoor, zijn vriendin ook ziek. Zo sneaky kan het gaan, ik ben er wel van geschrokken. En dan was hij er nog snel bij.

Kennelijk kan corona zich ook via internet of de tamtam verspreiden, want Zoon, die leeft als een kluizenaar, honderd procent online onderwijs volgt en vrijwel nooit in contact komt met mensen buiten de directe familie, maakt zich zorgen over een lichte verkoudheid. Zijn vader en ik zien er eigenlijk niks van. Lijkt me een gevalletje coronaparanoia dat waarschijnlijk definitief genezen zal zijn na zijn eerste kennismaking met het beruchte wattenstokje. Maar je kunt het in deze tijd niet negeren, dus hij heeft zaterdag een afspraak bij de teststraat. Slechte timing: Jongste is vandaag 22 geworden en dat zouden we dit weekend vieren met een lekker homemade tapasdiner, met zijn vijven: Zoon en ex, Jongste, Oudste en ik. Weekje uitstellen dan maar? Dan heb ik net chemo 4 achter de kiezen en zit ik nog onder de dexa, echt prettig is het niet, maar die verjaardag moet wel gevierd worden! Er valt al zo weinig te vieren en zeker die leeftijdsgroep heeft al enorm moeten inleveren op de leuke dingen van het leven. Klotecorona.

Is er dan helemaal niks leuks te vertellen? Toch wel. Gisteren ben ik voor het eerst gaan sporten bij de oncologische revalidatie. Uit de fietstest bleek dat ik qua conditie nog net binnen de grenzen val voor niet-zieke vrouwen van mijn leeftijd. Had ik niet verwacht, vanwege mijn vermoeidheid en snel buiten adem zijn. De fysio heeft de oefeningen uit het boekje met me doorgenomen. De eerste was de squat, meteen een pittige. Ik zag al als een berg tegen het vervolg op, maar dit bleek meteen de zwaarste oefening te zijn. De rest was goed te doen. Nu heb ik een op maat gemaakt, niet te zwaar oefenprogramma om twee keer in de week thuis te doen, de derde keer is dan weer bij de fysio. Ik haat sport maar ik ben best wel gemotiveerd om weer wat conditie en spierkracht terug te winnen. Dus op de planning voor morgen: oefenuurtje thuis en daar mogen jullie me aan houden. 

Ik ben vandaag nog niet buiten geweest en twee keer naar buiten gaat vast niet meer gebeuren, het is al drie uur. Dan maar even m'n plasticafval wegbrengen, even naar Oudste en een beetje in de tuin werken, als het tenminste niet regent. Onder een dekentje op de bank zou ook fijn zijn, maar ik weet zeker dat naar buiten gaan per saldo meer oplevert voor mijn welzijn - al is het maar dat ik mezelf niet hoef te verwijten dat ik niet ben gegaan - dus dat moet dan maar. Officieel zit ik nog in de Grijze Week, maar bij mij zijn de kleuren tijdens deze kuur steeds wat lichter, dus mijn grijs is bijna wit. Alleen mijn gedachten zijn zwart. Klotekanker, klotecorona, klotewereld, kloteregenweer, klotealles.