M-Team

Wanneer je dus de diagnose BMHK of elk ander soort levensbedreigende ziekte krijgt, staat je wereld op zijn kop, je voelt je even helemaal alleen en stuk.
Je komt in whirlpool van emoties terecht, ze borrelen op en verdwijnen weer, borrelen weer op en het gaat zo door. Soms borrelt het zachtjes, soms harder, maar het stopt nooit. Dat uitknopje is er niet. Je moet er doorheen. Maar je bent niet alleen. Niet helemaal. Ze zijn er voor je, allemaal.

Je deelt de eerste klappen met ze, “ik ben ziek”. Ze zijn erbij, ze schrikken net zo hard of misschien wel harder dan jij doet. Ze zijn bij je als je te horen krijgt dat er ook uitzaaiingen zijn, hun wereld staat tegelijk met die van jou op z’n kop. Ze zijn ook bij je als te horen krijgt dat de uitzaaiingen beperkt zijn gebleven tot lymfen in de buik en een onder je sleutelbeen. Ze zijn erbij wanneer je hoort dat die spekjes in je maag en lever ontstekingen zijn en geen kankercellen. Ze vieren het met je mee.
Ze zijn er voor je wanneer je je eerste chemo krijgt, en de 2e en als je eerste haren beginnen uit te vallen. Je weet dat het eraan komt, maar het confronteert je toch. Ze peppen je weer op, ze zijn erbij!

Zussen en een tante die je hele huis van onder tot boven steriel schoon komen maken voordat je met je kuur moet beginnen. Een moeder die om de haverklap heerlijk eten komt brengen en je vriezer alvast vult met je favoriete Iraanse soep. Een broer die ervoor zorgt dat je nog even wat leuks kan doen met je gezin zolang je nog energie hebt. Een schoonfamilie die je kinderen onder de vleugels neemt, zodat je zelf wat tijd voor jezelf hebt en de kinderen wat ontspanning.
En al die familieleden die samen als een front een groepsapp opzetten, wie wanneer mij van en naar het ziekenhuis rijdt of wanneer de kinderen opgevangen of naar sport gereden moeten worden.

Je collega’s die zo intens met je meeleven, zo enorm schrikken en ze  je vaak laten weten dat ze je missen. Je een enorm survivalpakket langsbrengen. Met zo veel oog voor mij in hun hoofd iets hebben samen gesteld. Dan voel je je gezien, dan weet je dat ze je echt kennen, dat ze echt met je meeleven. En je laten voelen dat je hoe dan ook onmisbaar bent. Ook je oud collega’s staan direct weer voor je klaar, ook al heb je ze een tijd niet gezien. Als vanouds.

Je rugbymaatjes die alles op alles zetten om nog die laatste paar keer erbij te zijn dat jullie nog samen in het veld een beetje kunnen ballen. Nog even een keer samen de hei in, voordat je straks even niet meer mag. En als je dan inderdaad niet meer het veld in mag, gewoon heerlijk met je gaan wandelen, of gewoon even samen komen om lief en leed te delen. Even grappen samen.

Je lieve buren, die allemaal ook geschrokken zijn en alle hulp aan bieden. Die dagelijks even komen kletsen om lekker te klagen over alle daagse dingetjes. Of een oogje in de zeil houden of alles wel lukt. Je beste vriend die geen week voorbij laat gaan en even belt om te kletsen, ook al heeft 'ie zijn eigen verdriet te verwerken.
Zoveel appjes, berichten en belletjes van iedereen om je heen. Die je vragen hoe het met ons gaat. Die ons een hartje sturen. Of een kaarsje voor ons branden. Die vragen of je even lekker wilt wandelen of even je hart wilt luchten. Of je man nog hulp nodig heeft of dat je kinderen iets leuks willen doen.

En dan niet te spreken over de enorme hoeveelheid bloemen, kaarten, lekkers die thuis worden opgestuurd. Je ziet dat de postbode ondertussen wel doorheeft dat er iets aan de hand is. Of de bloemist. Als je daar dan ook ineens met kort haar staat, terwijl ze je de zoveelste bos bloemen overhandigen, valt het kwartje wel. Het geeft niet, want je krijgt een glimlach van ze en elke keer is er alsof er weer een stukje kracht je kant is opgestuurd. Want er is weer iemand die enorm met je meeleeft en aan je denkt.

Geheid dat ik mensen ben vergeten te benoemen, maar mijn hoofd zit vol. Gelukkig mijn hart dan ook, maar dan met zoveel goeds. Ik mag van geluk spreken met zo een ontzettend groot netwerk aan vrienden, collega’s en familie. Die stuk voor stuk met je meeleven en meevoelen. Die alle pijn en verdriet met je mee helpen dragen. Die je kracht geven!

We zijn bijna 2 maanden verder in mijn proces en ga vandaag voor de 3e chemo voor ik volgende week een controle krijg. Ze zijn allemaal nog altijd bij  me!
En ik mag met recht zeggen dat ik me na de diagnose geen seconde eenzaam heb gevoeld. Ziek, zwak en af en toe misselijk ja, maar eenzaam nooit.