Boldly go

Als kind zijnde keken we vaak en graag Hollywood films met onze vader. Hij was voornamelijk gek op westerns, actie maar ook veel Science Fiction. Ik weet nog dat ik met hem naar films en series keek die in zich in de toekomst afspeelden. Hovercrafts, zelfrijdende auto’s, vliegende schepen, gadgets en dus vooral een ideologisch beeld van de toekomst waar alles beschikbaar was wat je maar met je fantasie kon bedenken. Een van die beelden van vroeger was Star Trek, vliegende ruimteschepen bemand door een enorm variëteit van wezens die samen boldly en dus moedig de ruimte in waren getrokken om op onderzoek uit te gaan en nieuwe beschavingen te leren kennen. Er werd met termen gegooid die ik nog nooit had gehoord, ik zag werelden die ik nog nooit had gezien, en gadgets en apparaten die de mooiste konden doen.

Daarnaast kwamen ook de mooiste onderwerpen aan bod, onderwerpen die je deden nadenken over je eigen zijn, maar ook over een ander. Wat jouw aandeel was in de wereld en wie de ander was die je ontmoette op je pad. Ik werd hierdoor zo intens geraakt, vooral omdat ik als kind zijnde zo op zoek was naar wat mijn leven en het leven in z’n algemeen nou zin gaf. Waar kon ik inspiratie vandaan halen, wat geeft mij kracht en wat kon ik zelf geven. Dit toekomstbeeld was iets om naartoe te leven, ergens waar ik wilde zijn, ergens om over te dromen, over te fantaseren.

Afgelopen week was ik dit gevoel erg kwijt, zoals dat weleens gebeurt. Ik kon even geen kant op met mezelf, zag het allemaal minder goed zitten en kon weinig kracht putten uit alles. Ik was erg moe en deed weinig, zelfs mijn dagelijkse wandelingen schoten erbij in. Ook was mijn smaak totaal verdwenen. Ik rook alles, zag allerlei lekkers, maar proefde helemaal niks of in ieder geval proefde het vies. Wie ons kent, weet ook dat ons leven ook erg om “lekker” eten kan draaien. Dit kregen we mee in onze jeugd en dit speelt nog steeds een grote rol. Maar dat lekkere eten is even niet meer. Mijn zin verdween nog meer.

Daarnaast vielen mijn haren nu echt uit en alhoewel ik het kort geknipt had, was dit toch confronterend die stukken haar overal en die verschrikkelijke jeuk. We hebben met de kinderen de haren geverfd, in allerlei bonte kleuren die zij maar wilden. We hadden even lol, maar de pret was al gauw voorbij op het moment dat we toch de tondeuse erin zetten en ik compleet kaal werd. De meiden trokken het slecht. Ineens was mijn ziekte erg zichtbaar voor ze. Daar werden ze emotioneel van. Ze willen hun moeder terug, gezond en met lang haar. En ik wilde dit ook. Gewoon mezelf weer even terug, dromend over een mooi toekomstbeeld.

Vanochtend in de auto richting het ziekenhuis praten mijn partner en ik erover. Dat ik het leven in 2021 als tiener zo anders had gezien, dat ik vroeger fantaseerde over dat soort dingen. Dat ik er wel stiekem van baalde. Terwijl ik dat zeg rijden we weg in onze elektrische auto, die we sinds kort hebben. De auto zoemde vooruit, je hoorde het en het klonk zo futuristisch. Hij liet me ook zien wat de auto aan fancy gadgets heeft, ik moest er beetje om lachen, zo onbelangrijk die dingen. Maar toch mooi dat het wel allemaal al kan. We rijden verder en een van mijn favoriete muziekstuk uit Star Trek komt op, ik word zo ongelooflijk gelukkig van dit stuk altijd. En dat gewoon via de telefoon, zo naar de auto gestreamd, om mij een beetje dat geluksgevoel te geven.

We komen aan in het ziekenhuis en ik krijg vandaag een inwendige echo om te zien of de chemo wat heeft gedaan. Ik kijk naar het scherm waar de echo op te zien is en ik vraag wat we allemaal zien. De arts wijst het me allemaal aan en legt het me uit. Ik zie heel mijn binnenste op dit scherm en zeg haar dat het toch zo bizar is dat dit bestaat. Dat we dit zo kunnen zien.
Er wordt me ook verteld dat de tumor gekrompen is, tot zeker ruim de helft en ik door mag met de volgende 3 chemo’s. Om precies te zijn, meet ze heel mooi, van 5,2 cm naar 2,2 cm. En dat dankzij het middeltje dat ze toch maar even hebben uitgevonden. Ze weten nu zoveel meer over dit soort behandelingen dan 20 jaar geleden zegt de arts. Ik ben zo blij dat dit middel dat mij zo ziekjes maakt maar toch ook aan het helpen is, uitgevonden is.
En ik stuur in het ziekenhuis direct een appje in de groepsapp met het goede nieuws. Gewoon met een apparaatje zo heel mijn familie op afstand in een keer een glimlach op het gezicht kunnen toveren, dat is toch mooi. En we rijden verheugd en met hoop op een toekomst weer naar huis.

Dat toekomstbeeld van toen ik als kind voor ogen had is er nu misschien nog niet. We vliegen nog steeds niet rond in enorme ruimteschepen, maken nog geen contact met andere wezens. We hebben nog geen fancy gadgets die je in een ogenblik van de ene plek naar de andere transporteren of een apparaat die je ineens kan helen bestaat nog niet.
Maar ik reed vandaag in een elektrisch zoemende auto. Ik ontmoette vandaag mijn broertje en zijn dochtertje bij mij thuis voor een filmdagje. Mijn moeder en tante transporteerden vandaag heerlijk avondeten naar mijn huis, gewoon door even samen naar me toe te wandelen. Ik voelde me weer even geheeld door gewoon even samen te zijn en te babbelen met mijn vriend en dochters.

Ik bedenk me dat ik niet moet vergeten om te blijven dromen, te fantaseren, maar dat ik het hier en nu niet vergeet. Dat ik mijn zin in het leven uit deze personen en momenten kan halen. En dat ik best wat mindere dagen mag hebben, niet te streng voor mezelf moet zijn. Maar dat ik hierna weer mezelf weer moet hervinden en moedig moet zijn. Dus ik zet mijn schouders eronder en I boldly go…