Vacuum
Momenteel heb ik het een beetje moeilijk. Ik heb gisteren en vandaag mijn dossier doorgelezen. Dit heb ik niet meer gedaan sinds ik destijds in december al de slechte uitslag had gelezen terwijl ik nog geen arts gesproken had. Alle behandelingen, gesprekken en uitslagen staan gedetailleerd beschreven. Het is ondertussen een omvangrijk dossier geworden. Ik ben een beetje onder de indruk of beter gezegd ‘lam geslagen’ dat de chemo niet curatief is maar dat deze als levensverlengend gegeven wordt. Ik heb dit tijdens de gesprekken met de oncoloog niet zo meegekregen of misschien heb ik alleen gehoord wat ik wilde horen…..
Aankomende vrijdag krijg ik de uitslag van de biopten die tijdens de scopie genomen zijn. Een scopie die ook weer niet zonder slag of stoot ging. Tijdens dat het anaestheticum ingespoten werd zei de MDL arts dat hij “eens even zou gaan kijken” waarop ik antwoordde dat hij bedoelde biopten nemen. Dit was bij de goede man niet bekend….. maar goed dat ik nog enigszins bij mijn positieven was anders had ik dit onderzoek voor Jan Doedel ondergaan. Je moet als patiënt echt op je cuivive zijn anders gaat het gewoon fout. Als uit de biopten blijkt dat er geen tumorresten meer aangetroffen worden dan zal ik ook niet geopereerd hoeven worden. Dat zou natuurlijk het beste scenario zijn.
Ik merk dat ik in een soort vacuum verkeer. Fysiek voel ik me nog steeds allesbehalve goed ook al probeer ik er zelf alles aan te doen om mijn conditie te verbeteren. Zo probeer ik zoveel mogelijk te bewegen en ook ben ik begonnen met probiotica om mijn darmflora te verbeteren zodat mijn afweer weer hoger wordt, vitamine B complex om de gevoelloosheid in mijn linker hand te verminderen. Afgelopen vrijdag had ik ook het gesprek met de bedrijfsarts en hij is van mening dat we eind deze maand wel weer een begin kunnen maken met werken. “Ik had tenslotte een goede uitslag gehad”! Ik heb geprobeerd uit te leggen dat het zo niet helemaal werkt en dat het krijgen van kanker meer is dan een goede of slechte uitslag. Maar met een telefoongesprek waar op de achtergrond kinderen spelen, waarbij de man duidelijk haast heeft is het moeilijk praten. Ik laat het maar op me af komen en zie het wel. Dat laatste heb ik de laatste paar weken steeds vaker. Ik ben gelaten. Het is zowel fysiek als mentaal momenteel lastig, ik ben mijn evenwicht een beetje kwijt, ik weet niet meer wat ik wil of wat ik moet. Ik moet gaan leren om te leven met en in onzekerheid, alleen weet ik nog niet hoe ik dat moet gaan doen. De tijd zal het wel leren. Ik hoop gewoon dat de chemo mijn leven nog heel lang gaat rekken, ik ben nog niet klaar om dood te gaan.