De derde ronde deel 2
Wat heb ik het chemo traject zwaar onderschat. Afgelopen week ging zelfs mijn lichaam en ook mijn geest in complete lockdown. Ik was niet meer dan een zombie, ik haalde adem, vegeteerde. Het gevoel voor mezelf maar ook mijn directe omgeving was weg. Geen lichtpuntjes meer, geen gevoel meer in mijn lichaam en geest. De intraveneuze chemo tast de zenuwuiteinden aan en als de dosis maar hoog genoeg is gaan ze zelfs onherstelbaar kapot. Na een week is het nog steeds niet mogelijk om koude dranken te drinken ivm het gevoel dat ik stik, lopen is lastig omdat ik mijn voeten niet goed kan plaatsen en mijn linkerhand doet het niet goed vanwege krampen en sensibiliteit stoornissen. Oh wacht zou bijna vergeten dat de oorsuizingen nu oorverdovend zijn en het op woorden komen in een gesprek gaat steeds moeilijker. Daarnaast hebben we dan nog de twee weken chemo tabletten die nu weer gestaakt zijn om mijn lichaam even de tijd te geven om te recupereren. Ik denk dat de combinatie van de twee middelen tegelijkertijd teveel van het ‘goede’ is.
Is dit het waard? Dat is natuurlijk de grote vraag. Ja en nee. Ja, want ik hoop er toch nog een aantal mooie jaren bij te krijgen en nee als ik door de infusen op de lange termijn niet meer kan doen wat ik graag doe. Ik heb zoveel hobby’s waarbij mijn fijne motoriek belangrijk is, mijn werk vergt vakkundige precisie maar ook veel uithoudingsvermogen. Ik vraag denk ik niet veel in het leven, en ben denk ik gauw tevreden maar wil wel graag die dingen kunnen doen die mij plezier geven. Ik twijfel nu dus heel erg over de vierde kuur, maar op volle sterkte wil ik hem zeker niet meer. De tabletten alleen wil ik nog wel overwegen.
Ik ben deze week voor het eerst echt bang en boos (geweest)……De scan van 11 mei komt dichterbij, de uitslag daarvan 13 mei. Zal het genoeg blijken te zijn? Hebben de kuren iets gedaan? Zijn er toch weer uitzaaiingen bijgekomen? Tot voor kort heb ik steeds, misschien heel naïef, gedacht dat het allemaal wel goed zou komen. Ik kreeg domper na domper maar had toch zoiets van “dit moet en gaat gewoon goed komen”. Maar nu weet ik het niet meer, alles is onzeker. En ik ben echt bang. Daarna kwam er ook nog boosheid om de hoek kijken en zoals Bertha zegt: “boosheid brengt je niets”. En dat klopt maar het is er wel, een ongelofelijke woede kwam er los, totale frustratie terwijl ik er niet eens de energie voor had. Boos op mezelf dat ik zo’n slappeling ben en mezelf geeneens door een serie chemokuren kan slaan, boos op mijn onbetrouwbare lichaam, boos dat het leven zo kort is en boos dat ik nergens geen grip op heb.
Ik ben een binnenvetter, alleen als ik schrijf kan ik mezelf echt uiten. Conflicten ga ik uit de weg, altijd al gedaan. Ik heb een bloedhekel aan ruzie en kan er ook niet mee omgaan. Teveel ruzie gezien en gehoord denk ik. Ik hou liever mijn mond en ga het uit de weg. Is dat goed? Nee, natuurlijk niet want in je hoofd speelt zich wel een boel af. Door conflicten te vermijden heb ik vaak verkeerde beslissingen genomen, heb ik mensen soms geen kans gegeven of van me afgestoten. Ik kropte het op en ipv moeilijke zaken uit te spreken ging ik ze uit de weg. Ik denk dat het een soort metafoor is, opgekropte gevoelens en darmkanker, het gaat te ver om te zeggen dat het dé oorzaak is maar ik denk wel dat er een relatie is tussen beide. Alle negatieve gevoelens vormen zich tot een balletje in je schoot, ze nestelen zich daar maar moeten er een keer uit. Gebeurt dit niet dan komt er rottigheid van. Dus wordt het tijd dat ik de rottigheid loslaat en opkom voor mezelf en mijn gevoelens, dat ik mezelf niet meer verloochen, ik moet het leven omarmen met al zijn mooie maar ook minder mooie kanten, ik mag van mezelf vinden dat ik er toe doe en goed genoeg ben zoals ik ben, ik mag fouten maken. Ik ben maar gewoon een mens, dus weg met die kankerzooi! Wat is, is en wat geweest is is geweest, ik kan het niet meer veranderen of terugdraaien. En wat komt, komt….. ik zal het moeten nemen zoals het komt en dealen met wat er op mijn pad komt al hoe moeilijk dat ook is voor iemand die graag controle over alles houd.
Maar voor nu mag ik well bang zijn van mezelf.
Amen.