Geluk
Zondag 17 mei 2020
Het is een paar dagen stil geweest na de positieve uitslag van afgelopen woensdag. Het voelde heel erg bizar en verwarrend. Blij maar ook ongeloof.
Woensdag: Ik heb het niet meer, na een nacht woelen en weinig slaap lijkt de tijd vooruit te kruipen, het duurt eindeloos voor het drie uur is en we naar bet ziekenhuis kunnen gaan. De uitslag van de scan, het dreunt als een soort mantra in mijn hoofd. Ik ben gespannen als een opgedraaide veer, er kan geen lachje meer vanaf, datzelfde geldt voor Johan. Dit is alles bepalend, als de scan laat zien dat de uitzaaiingen niet gereageerd hebben, dwz niet kleiner zijn geworden dan houdt het hier op. Dan is er niets meer dat enig uitzicht op toekomst biedt. Het duurt eindeloos voor we bij de oncoloog binnen mogen, ik weet het, ze neemt haar tijd voor al haar patiënten.
Dan klinkt het “mevrouw Wulms, u mag verder komen”. De moed zakt me letterlijk in de schoenen, ik wil niets liever dan hard wegrennen, mijn kop in het zand steken. Nog voor we kunnen gaan zitten komt ze met het verlossende woord, “ik heb goed nieuws voor jullie, de scan is helemaal goed, er kleurt niets meer aan, alle uitzaaiingen zijn weg”! Ik hap naar adem, écht??? “ Ja, het is echt waar”! Johan en ik vallen elkaar in de armen en ik huil onbedaarlijk, alle spanning lijkt als een doorgeprikte ballon eruit te komen. We zijn beiden geëmotioneerd en ook de oncoloog en de casemanager krijgen een brok in hun keel. Ik kan het niet geloven….. gelukkig neemt de oncoloog alle tijd om uitleg te geven. Want ik ben er nog niet. De chirurgen hebben in het MDO aangegeven de twee lymfeklieren dwz lymfeklieren pakketjes te willen verwijderen en de meningen zijn nog verdeeld over het stuk darm. Concreet wordt er afgesproken dat de vierde chemokuur nog moet maar dan wel voor 50% om de bijwerkingen tot een minimum te beperken, daarna zal er nog een darm onderzoek plaats vinden om biopten te nemen om microscopisch vast te stellen of er nog tumorresten achtergebleven zijn. De chirurg gaat overleggen met het AVL wat raadzaam is en dan zal er over een maand of 2-3 nog een keer een PETscan gemaakt worden of zonder chemo de uitzaaiingen wegblijven. Er worden weer plannen gemaakt, er is weer hoop dat er toekomst is. Ik kan het niet bevatten……
Ik ben blij maar durf nog niet goed te geloven dat het echt zo is. We hebben de afgelopen maanden vanaf eind november alleen nog maar slecht nieuws gehad, het slechte nieuws stapelde zich op en er kwam geen einde aan. De hoop werd ons letterlijk elke keer weer ontnomen. Het heeft een paar dagen geduurd voor ik echt blij durfde te zijn. Het moest echt bezinken en een plekje krijgen. Bizar maar zo werkt het. Toen mijn zusje kanker had snapte ik nooit dat ze niet blij kon zijn na een goede uitslag, nu wel. Hoe het precies werkt weet ik niet. Misschien een soort zelfbescherming. Ik heb echt een paar dagen nodig gehad om tot mezelf te komen, ben daardoor weinig online geweest. Heb het gezocht bij mijn gezin, mijn tuin, een boek, in mezelf. Nu ben ik er weer en ik merk dat mijn schouders zoveel lichter zijn, ik kan weer lachen en geniet me suf van de kleine dingen om me heen.
Ik durf weer te geloven….