Melanoommonoloog

‘Ik ben gewoon zo ontzettend moe.’ Buiten loopt een vrouw voorbij met een tas waar een stokbrood uitsteekt. Achter haar loopt een klein meisje met rode regenlaarsjes. Ze zijn op vakantie, net als ik. Mijn lieve vriendin J. belt me. Ze wil weten hoe het met me gaat en of ze me ergens bij kan helpen…

De operatie, het okselkliertoilet op links, is morgen precies vier weken geleden. Mijn herstel verloopt voorspoedig, al baal ik er enorm van dat de Osteopaat haar praktijk vanwege de Coronamaatregelen moest sluiten. Gelukkig kon ik nog net even terecht voor mijn eerste behandeling. Belangrijk maar…

Het is zondag en ik wandel door park Zestienhoven. Een klein maar groen gebied omringd door snelwegen, treinsporen en een vinexwijk. De geuren van snelweg, open haard en hondenpoep dringen om beurten mijn neusgaten binnen. Voor me fietst Rijk in zijn roze met blauwe pietenpak. De veer op zijn…

Je kunt altijd terug naar nu. Een uitspraak van mezelf die me vaak helpt om de spoken die gedachten soms zijn, te verjagen. Nu gaat over ademhalen, in en dan langzaam uit. Nu gaat over mijn hartslag, een buur die de trap op loopt, een liedje dat ik hoor, het ochtendlicht dat door de gordijnen piept…

Het is dinsdagmiddag en het begint al een beetje te schemeren als de jongetjes en ik ons huis binnenstappen. We waren even in het park, zij speelden met vriendjes van school en ik kletste gezellig met hun moeder, een goede vriendin. Ook zij beleeft momenteel een pittige periode en we hebben wat aan…

Afgelopen zomer ontdekte ik een knobbel onder mijn linker oksel. Op de PET-scan die tijdens een reguliere controle gemaakt werd, een week of zes na mijn ontdekking, lichtte de klier op. Een echo en een punctie volgden. Na een paar spannende dagen kwam de uitslag: geen kanker. Nu, nauwelijks drie…

Ze komt binnen met een grote doos, het kost haar zichtbaar moeite. Als ze 1,5 meter achter mij in de rij plaats neemt, zie ik dat haar pakket een cadeau moet zijn, ingepakt in goudkleurig papier en met stift versierd in vrolijke kleuren. Mijn mondhoeken krullen omhoog, ik ben gek op pakjes, ook als…

Falen en opstaan (over de derde helft van het kankeroverlevingsproces)

Stel nou, dat de kanker achter me ligt, dat het voorbij is. Zodat ik nu, voorzichtig of juist niet, kan aanvangen met de rest van mijn leven? Het voelt alsof ik in de deuropening sta, dat ik nog maar één stap verwijderd ben van…

‘En de baby?’ Ik vroeg het, tegen beter weten in. Ze gaf geen antwoord. ‘Ik kom naar je toe, is dat oké?’ ‘Graag,’ zei ze. We namen afscheid. Voordat ik nu mijn Macbook in zou pakken, naar huis zou fietsen om in de auto te stappen en naar het zuiden zou rijden, bleef ik even zitten. Het kantoor…

Zwijgend kijken we naar een panda die knaagt op een bamboestok. Alsof zijn leven ervan afhangt propt hij de groene stengels in zijn bek. Jules ligt stil op de witte lakens, omringt door apparaten die levens kunnen redden. Alle lampjes en schermpjes zijn uit. Dat maakt dat er een soort vreemde…