Rookt u nog?

Voordat ik ziek werd, kreeg ik bij élk doktersbezoek dezelfde vraag:

“Rookt u?”

Of ik nu kwam voor pijn in mijn rug, een zere vinger of een ingegroeide teennagel, die vraag hoorde er standaard bij.

En ja, ik rookte. Niet een beetje ook. Zo’n 35 sigaretten per dag, minstens.

En dan zit je opeens bij de longarts, die vertelt dat je uitgezaaide longkanker hebt en vermoedelijk nog maar een jaar te leven.

Vanaf dat moment kwam ik regelmatig in het ziekenhuis, bij allerlei artsen.

Maar weet je wat? Nooit heeft iemand me daar nog gevraagd of ik rookte. Alsof het er ineens niet meer toe deed.

En eerlijk? Voor mij deed het dat ook niet meer.

Ik dacht: nu is het te laat. Had ik maar twintig jaar eerder moeten stoppen.

Na het slechte nieuws rookte ik wel minder, maar stoppen? Nee. Als je hoort dat je nog maar kort te leven hebt, dan denk je niet: “Laat ik mezelf eens extra stress bezorgen door te stoppen met roken.”

En toen gebeurde het onverwachte: We zijn nu 2,5 jaar verder, en er is geen kankeractiviteit meer gevonden.

Ik leef nog. En ik rook nog, weliswaar minder, maar nog steeds.

Vanmorgen zat ik bij de tandarts voor de controle. Hij weet van mijn ziekte. Ik deed mijn mond open en het eerste wat hij zei was: “Rook jij nog?!”

Ik keek hem een beetje betrapt aan en zei: “Ja… maar wel veel minder.” Ik vertelde hem dat stoppen eigenlijk nooit in me opgekomen was.

Het idee dat ik toch niet lang meer zou leven, maakte het niet bepaald prioriteit nummer één.

Toen de controle klaar was, gaf ik hem een hand en zei: “Ik hoop dat het niet te snel is, want ik moet deze rekening nog betalen.”

Soms is het gewoon k*t, schreef ik in mijn vorige blog.

Maar vandaag… vandaag niet. Vandaag rook ik nog, leef ik nog en lach ik er weer gewoon om. 😄