"Neem je kankerpil".

Toen ik de blog van Clemence las over medicatie, dacht ik: ja hoor, dat herken ik! Bij mij gaat het alleen nét even iets anders. 

Als mijn alarm afgaat voor mijn pillen, zing ik meestal vrolijk mee: “Neem je kankerpil, neem je kankerpil…” 🎶 En het grappige is: het zijn niet eens kankerpillen. Maar wél medicatie die ik door de kanker ben gaan slikken. Dus eigenlijk klopt het toch een beetje.

Ik vind dat zelf behoorlijk grappig. Mijn man wat minder. Hij fronst dan en zegt niks. Soms doe ik het niet, soms doe ik het juist expres. Het ligt een beetje aan de dag (en aan mijn bui). En als ik ergens op visite ben geweest, zeg ik vaak bij het weggaan: “Misschien tot de volgende keer, als ik er nog ben.”

Ik weet dat het hard klinkt, maar voor mij werkt het. Humor is mijn manier om de boel een beetje luchtig te houden. Als ik er grapjes over maak, heeft het niet helemaal de macht over mij. En eerlijk is eerlijk: liever lachen dan huilen, toch?

Soms denk ik dat ik mijn man er ook een beetje mee wil ‘harden’. Niet om hem pijn te doen, maar juist omdat ik bang ben dat het hem straks té rauw overvalt als het moment ooit komt. Misschien wil ik hem onbewust voorbereiden, zodat hij niet ineens met lege handen staat. Al weet ik dat hij daar niet om vraagt. Hij zegt dan: “Als jij je hier goed of beter door voelt, dan moet je dat doen.” Hij is echt zo'n schat! Hij zal mij altijd steunen, wat ik ook zeg of doe.

Dat klinkt zwaar, maar ik bedoel het eigenlijk luchtig. Een soort grapje met een rafelrandje. Want ja, het ís nu eenmaal wat het is.

Ik weet dat mijn humor soms schuurt, maar ik wil gewoon nog mezelf blijven. Geen slachtoffer, geen zielig hoekje. Zolang ik nog kan lachen, leef ik.

En zolang dat zo is, zing ik lekker met het deuntje mee: “Neem je kankerpil, neem je kankerpil…” 🎵