Leven met de Dood in Gedachten

Volgens de eerste prognose had ik hier niet meer moeten zijn. Maar dankzij de vooruitgang in de medische wetenschap en behandelingen ben ik er nog steeds. Natuurlijk wil ik niet dood, maar de enige zekerheid in het leven is dat iedereen ooit sterft. Wanneer dat gebeurt, weet niemand. We hopen allemaal op een lang en vervuld leven, maar garanties zijn er niet. Of je nu gezond of ziek bent, de dood spaart niemand.

Terugkijkend op mijn leven, kan ik alleen maar zeggen dat het mooi is geweest. Al 36 jaar deel ik mijn leven met mijn partner. We hebben geen kinderen en, zoals we gekscherend zeggen, we konden daardoor altijd ons geld zelf opmaken. We zijn echte levensgenieters en hebben altijd gedaan waar we zin in hadden. Misschien is dat ook de reden dat ik geen bucketlist heb; ik zou alleen maar stress krijgen van alles wat ik dan nog zou 'moeten' doen. Ik heb geaccepteerd dat ik doodga. Wanneer, dat weet ik niet – maar dat wist ik voordat ik ziek werd ook niet.

Deze acceptatie geeft een bepaalde rust, alsof een last van mijn schouders is gevallen. Zoals ik in een eerdere blog al schreef: het had veel erger gekund. Ik had zomaar ineens uit het leven gerukt kunnen worden door een ongeluk. In zekere zin ben ik dankbaar dat ik de tijd heb gekregen om over de dood na te denken en alles goed te regelen met mijn partner. Zo voorkomen we dat familie straks ruzie maakt over de erfenis – dat soort verhalen kent iedereen.

Voor mijn partner is het zwaar. Hij blijft straks achter, als alles gaat zoals we verwachten. We hebben samen altijd alles aangekund, maar hij twijfelt of hij het straks alleen redt. Toch helpt het hem dat ik mijn lot heb geaccepteerd. Wat zou ik winnen met de hele dag jammeren? Daar heeft niemand iets aan. Ik ga een keer dood, dat is zeker. Maar vandaag nog niet.

Vandaag is het 1 april. Terwijl ik dit schrijf, bedenk ik me dat het een interessante grap zou zijn om iedereen te bellen met de mededeling dat ik dood ben. Natuurlijk doe ik dat niet, maar de gedachte laat me glimlachen – want ik zou ertoe in staat zijn. En dat is misschien wel het belangrijkste: ik geniet nog steeds met volle teugen!