Zondag, rustdag!
Vandaag 12 juli, zondag, rustdag. Wat een week hebben we achter de rug. Dinsdag was de eerste chemodag van moeders, woensdag was mijn verjaardag, donderdag werd mijn moeder flink ziek en belande op de IC, vrijdag naar Rotterdam met Djoey, zaterdag weer met gang naar het ziekenhuis voor ons moeder, want die had vocht achter haar longen, zondag, vandaag, RUST, tenminste dat hoop ik. Gelukkig is mijn moeder weer terug op de afdeling en gaat het vandaag beter, ze heeft een bacterie opgelopen, hoe of wat, dat weten ze niet. Ze hebben gisteren nog een buikecho gemaakt en daar zagen ze dat haar lymfklieren ontzettend goed geslonken zijn, dus dat is het betere nieuws. Vrijdag zijn we in Rotterdam geweest met Djoey hij kreeg trombo's en ze wilde hem ook nog bloed geven, maar dat wilde hij niet, doe dit volgende week maar, zei hij, dat zei hij echter de week ervoor ook al. Twee weken weigert hij nu een transfusie, maar hij kan het hebben en hij heeft beloofd om er volgende week vrijdag het geduld voor op te nemen. Het toedienen van bloed duurt nogal een poosje, eerst moeten ze het bloed kruisen, dan maken, en dan toedienen. Volgende week krijgt hij twee zakken, en dan ben je als snel 4 uur verder. Zijn arts is nu met vakantie. Vorig jaar ging ze ook net op vakantie toen Djoey werd opgenomen, ze heeft hem gezegd dat ze hem graag over vier weken weer wil zien, in dezelfde conditie. Vier weken, voor een ander is dit niets, voor Djoey is het een lange periode. Momenteel houd hij zich voornamelijk op de been met jointjes roken ( toestemming van zijn arts) chillen, en eten. De kans op infecties word steeds groter en iedere dag dat hij wakker word zonder problemen steeds kleiner. Ik krijg ondertussen steeds meer kriebels in mijn buik, iedere dag voelt of er iets staat te gebeuren, wat de afgelopen week ook blijkt, dus die kriebels zijn niet onterecht. Maar vandaag is het RUST de kriebels heb ik al weggestreken en met moeders heb ik al gebeld en die is oké, en ook Djoey is alweer pleite. Jammer dat ik mijn gedachten niet even op een ruststand kan zetten want die maken onbetaalde overuren.
3 reacties
Jeetje wat heftig allemaal!....Maar wat een kanjers zijn jullie allemaal, Djoey omdat hij alles moet ondergaan en toch positief blijft en de moed niet opgeeft, en jullie als ouders, broers en vriendin die hem zo bijstaan in alles. En dan ook nog de zorgen van je moeder erbij! Ik heb het met jullie te doen!
Ons onbezorgde leventje was vorig jaar ook plotsklaps voorbij toen bij onze dochter borstkanker werdt geconstateerd. Zij kreeg ook een lange weg met chemo's voor de boeg en een zware opperatie. Ze is nog steeds aan de chemo, nu al bijna 1,5 jaar lang maar nu in een wat lichtere vorm om de drie weken, en ze is aan de hormoontherapie, dan wordt je kunstmatig in de overgang gezet. Het ziet er gelukkig allemaal wel positief uit, zij heeft zelfs, naar een jaar eruit te zijn geweest, de school weer opgepakt. Na een hektisch jaar zijn wij nu gelukkig in een wat rustiger periode beland, en we hopen dat dat zo blijft!
Ik hoop dat er betere, goede en rustige tijden aanbreken voor jullie en wens jullie heel veel kracht! XXAnita
Lieve Stippies, ik zit net je andere blogs te lezen..... dit had ik beter eerst kunnen doen, het spijt me dat ik het niet heb gedaan.....ben er nu stil van... had het niet door dat het zo heftig is.
Ik wens jullie heel veel kracht toe en ik steek een kaarsje aan voor jullie en hoop dat jullie nog vele mooie en liefdevolle momenten mogen beleven met elkaar! liefs Anita