Even was alles teveel

We zijn weer een week verder, pfff, ik ben met iedere week zo ontzettend blij dat Djoey niet ziek is. Toch was afgelopen week één van mijn zwaarste weken. Mijn emmer was vol en ieder druppeltje was teveel. Ik was boos, verdrietig, moe en vooral het gevoel van machteloosheid is en blijft het moeilijkste om mee om te gaan. Terwijl Djoey heerlijk zijn leventje invult en geniet, was mijn moeder aan het vechten voor haar leventje. Ze was het totaal kwijt, ze kon bijna niets zien, niets pakken, en zich totaal niet concentreren. Iedereen klampte de artsen aan met de vraag, wat er aan de hand kon zijn. De neuroloog kon niets vinden, en ze wilde haar naar huis sturen. Woest was ik, hoe kan je in godsnaam nu iemand in zo een toestand naar huis sturen. Pa kan niet voor haar zorgen als ze niets kan zien en niets kan pakken. Mijn zus en broer moesten werken, en ik zit thuis met de zorg van Djoey wat onvoorspelbaar is, snapt die verpleger nu niet dat dit niet kan! Ik flipte, en hij ging terug naar de zaalarts om het te bespreken. Even later kwam er weer een neuroloog en werd er verteld dat ze scan kreeg. Daaruit bleek dat ze een infarct of een TIA zou hebben gehad, maar zeker konden ze pas zijn na een MRI scan want het konden ook uitzaaiingen zijn. Ze mocht niet naar huis. Ik was er helemaal klaar mee, mijn emoties stegen mij boven mijn hoofd, ik kon het even niet hendelen, ik moet nu even weg, ik moet even afstand kunnen nemen, anders trek ik het niet, zei ik tegen Tonny. Donderdag werd het mooi weer dus we besloten om lekker naar Scheveningen te rijden, niemand mee, lekker met zijn twee, even niets. Mijn zus begreep het volledig. We hebben genoten, van 10 tot 10 zijn we weg geweest, heerlijk gegeten gedronken en genoten van de rust. Vrijdag moesten we weer naar Rotterdam voor transfusie met Djoey en die middag kregen we de uitslag van de MRI van moeder. Gelukkig waren er geen TIA's Herseninfarcten of uitzaaiingen maar ontstekingen in haar hersens, waarschijnlijk een allergische reactie op haar chemo, uiters zeldzaam maar ze heeft ze. Gelukkig gaan deze vanzelf over maar haar chemo zal gestopt worden en er zal gekeken moeten worden hoe verder te behandelen. Ondertussen moet ze nog even blijven, en heel langzaam komt haar zicht en haar coördinatie alweer terug, gelukkig. Ik ben een jaar lang oersterk geweest, maar afgelopen week was ik even gebroken, geknakt. Bang en in paniek dat alles wat me lief is werd afgenomen door die klote ziekte. Maar de batterij is weer even opgeladen daar heb ik gelukkig niet zo veel voor nodig. Gisteren kreeg ik een verlaat verjaardagskado, de kids hadden onze vakantie week in een mooi fotoboek afgedrukt, Stippies op reis, prachtige plaatjes van onze kroost samen nog één keer op vakantie. We kunnen weer opgeladen de nieuwe week in, wat komt dat komt, en tot dan is het genieten van iedere dag die Djoey gegeven is.