Zachtjes tikt de regen als een klok
Zachtjes tikt de regen als een klok buiten op het terras, Tonny ligt te slapen en Snuffel snurkt al net zo hard. Boven ligt Djoey op zijn bed hij heeft pijn aan zijn bil, er zit een flinke ontsteking en dat maakt het zitten en lopen moeilijk, daarom is hij boven gaan liggen, maar ik denk dat hij gewoon bekaf is.
Hij heeft zojuist nog een pizza besteld, shoarma, lekker, ik heb honger, zegt hij. Als hij twee happen heeft genomen schuift hij hem alweer aan de kant, dat gaat met alles zo op dit moment. Hij wil van alles, maar hij krijgt het niet weg. Je kan het ook aan hem zien, lange slungelige dunne armen en een snuitje appelmoes, zou mijn moeder zeggen.
Morgen gaan we weer naar Rotterdam op controle en voor de nodige transfusies. Ik denk dat hij er blij mee is om zijn arts te zien want die ontsteking doet hem geen goed. Vrijdag moest hij ook snel wat trombo's bijkrijgen want hij had overal spontane bloeduitstortingen door het tekort aan Bloedplaatjes. De leukemie krijgt steeds meer grip op zijn lijf, s'nachts word hij vaak drie keer wakker badend in zijn zweet, we hebben het nodige beddengoed klaar liggen zodat hij telkens weer in een droog bed stapt, maar de nachten zijn daarom onrustig en kort. Hij is ook vaker thuis en neemt zijn rust achter zijn PlayStation of hij rookt een joint in de tuin. Toch blijft hij opgewekt en hij klets vaak de oren van je kop. Het lijkt wel of hij alles gezegd wil hebben, ook dingen waar wij geen idee van hadden, het is aandoenlijk om te horen, maar vooral ook om te zien, van die grote donkere ogen die ondeugend schitteren als hij verteld over het wat en wanneer. Djoey is van nature geen prater maar nu is het een genot om naar te luisteren.
Vaak vraag ik me af hoe hij zich nu echt voelt, hoe hij echt over die klote situatie denkt, of hij het niet van de daken af wil schreeuwen hoe verschrikkelijk eng dit allemaal is, ik in ieders geval wel. Maar als je er naar vraagt zegt hij "het is niet anders, en iedereen gaat toch dood" daar heeft hij gelijk in, maar ik zou eerder moeten gaan, dat is de volgorde denk ik dan, hardop zeggen dat kan ik niet want dat doet hem zeer. Wij zijn voor hem de rots in de branding, wij moeten sterk zijn daar leunt hij op. Zijn vriendin Joanne heeft hij het liefst iedere dag naast hem in zijn bed als hij die onrustige nacht weer ingaat, maar voor haar is het ook zwaar en angstig, maar ook zij is zijn rots. Wat zijn we trots op haar en op haar uithoudingsvermogen want het valt soms niet mee.
De regen klettert nog steeds en Djoey is in slaap gevallen, Joanne blijft daarom een nachtje thuis dan hoeft ze niet door de regen naar hier te komen, en ik, ik ga mijn bed opzoeken, want morgen om zeven uur mogen we weer naar Rotterdam, bijtanken en hopen op weer een volgende keer.
Hij heeft zojuist nog een pizza besteld, shoarma, lekker, ik heb honger, zegt hij. Als hij twee happen heeft genomen schuift hij hem alweer aan de kant, dat gaat met alles zo op dit moment. Hij wil van alles, maar hij krijgt het niet weg. Je kan het ook aan hem zien, lange slungelige dunne armen en een snuitje appelmoes, zou mijn moeder zeggen.
Morgen gaan we weer naar Rotterdam op controle en voor de nodige transfusies. Ik denk dat hij er blij mee is om zijn arts te zien want die ontsteking doet hem geen goed. Vrijdag moest hij ook snel wat trombo's bijkrijgen want hij had overal spontane bloeduitstortingen door het tekort aan Bloedplaatjes. De leukemie krijgt steeds meer grip op zijn lijf, s'nachts word hij vaak drie keer wakker badend in zijn zweet, we hebben het nodige beddengoed klaar liggen zodat hij telkens weer in een droog bed stapt, maar de nachten zijn daarom onrustig en kort. Hij is ook vaker thuis en neemt zijn rust achter zijn PlayStation of hij rookt een joint in de tuin. Toch blijft hij opgewekt en hij klets vaak de oren van je kop. Het lijkt wel of hij alles gezegd wil hebben, ook dingen waar wij geen idee van hadden, het is aandoenlijk om te horen, maar vooral ook om te zien, van die grote donkere ogen die ondeugend schitteren als hij verteld over het wat en wanneer. Djoey is van nature geen prater maar nu is het een genot om naar te luisteren.
Vaak vraag ik me af hoe hij zich nu echt voelt, hoe hij echt over die klote situatie denkt, of hij het niet van de daken af wil schreeuwen hoe verschrikkelijk eng dit allemaal is, ik in ieders geval wel. Maar als je er naar vraagt zegt hij "het is niet anders, en iedereen gaat toch dood" daar heeft hij gelijk in, maar ik zou eerder moeten gaan, dat is de volgorde denk ik dan, hardop zeggen dat kan ik niet want dat doet hem zeer. Wij zijn voor hem de rots in de branding, wij moeten sterk zijn daar leunt hij op. Zijn vriendin Joanne heeft hij het liefst iedere dag naast hem in zijn bed als hij die onrustige nacht weer ingaat, maar voor haar is het ook zwaar en angstig, maar ook zij is zijn rots. Wat zijn we trots op haar en op haar uithoudingsvermogen want het valt soms niet mee.
De regen klettert nog steeds en Djoey is in slaap gevallen, Joanne blijft daarom een nachtje thuis dan hoeft ze niet door de regen naar hier te komen, en ik, ik ga mijn bed opzoeken, want morgen om zeven uur mogen we weer naar Rotterdam, bijtanken en hopen op weer een volgende keer.
3 reacties