Het gaat snel, en wat kan ik eraan doen.

Ik schrijf alweer, ik weet anders niet tegen wie ik het zeggen, maar ik ben doodsbang, bang voor de dagen de weken die komen gaan, bang voor de pijn die ons en mijn allerkleinste nog te wachten staat. Sinds maandag gaat Djoey zienderogen achteruit, hij heeft weinig fut, geen eetlust, en je ziet hem vermageren. Natuurlijk weet je dat dit eraan komt, maar om ermee om te gaan is net wat anders. Op de vraag hoe gaat het, kan ik moeilijk antwoord geven, als ik zeg niet goed, dan jank ik, en als ik zeg het gaat dan kan ik verder, verder door lopen, weg van de vragen waar ik geen antwoord op heb en als ik ze heb zijn ze ondraaglijk. Als ze in Rotterdam zeggen dat het snel kan gaan en dat ze iedere week blij zijn om hem te zien, dan denk ik, ach, het valt toch mee, hij doet het goed, misschien is onze Djoey een uitzondering en trekt hij het nog wel een paar maanden, maar nu is plotseling alles anders, het gaat snel en wat kan ik eraan doen. Mijn moeder zei gisteren, hij heeft in ieders geval zijn zomer gehad, dat is wat hij wilde, de zomer krijgen die hij vorig jaar heeft moeten missen. Maar ik wil nog een herfst met hem en een winter en en... Nu ik erover schrijf rollen de tranen over mijn wangen, of ik ze droog kan houden de komende dagen met Djoey erbij dat kan ik nu niet meer beloven maar ik probeer het want hij ziet in mijn verdriet zijn achteruitgang en mijn angst dat wil ik niet, ik wil niet dat hij ook bang wordt, ik wil dat hij rustig blijft en dat hij weet dat hij er alles aan gedaan heeft en dat het goed is. Hij ligt nu nog te doezelen in ons bed, je ziet maar amper dat er iets onder het dekbed ligt. Vanmorgen werd hij weer drijvend wakker in zijn bed, maar verder ging het weer goed zei hij, gisteren avond was dat wel anders, toen was hij duizelig en slap op zijn benen en dacht flauw te vallen, maar vandaag is weer een nieuwe dag, een dag waar hij waarschijnlijk met zijn vrienden weer alles uit het leven haalt wat nog haalbaar is.