Toch iets om naar toe te leven

Het is alweer 2 september, op 3 maart kreeg Djoey te horen dat zijn chromosomen weer een afwijking vertoonde, en drie weken later was zijn leukemie terug. Vijf maanden loopt hij nu alweer me die verdomde kanker in zijn lijf. Voordat Djoey de diagnose leukemie kreeg wisten we maar amper wat leukemie was, ja, je gaat er aan dood, dat was onze eerste gedachten. Later werd dat bijgesteld en werd de overlevingskans 40 tot 60%. Bullshit denk ik nu, het is niks, niets nada. Wat betreft onze kennis over leukemie, daarmee kunnen we een gedetailleerd boek over schrijven, een boek dat je niet wilt schrijven. We hebben het afgelopen jaar zo ontzettend veel ellende gezien, gehoord, en meegemaakt, dat kan je je bijna niet voorstellen. Het was altijd een "ver van mijn bed" het was altijd bij een ander. We hebben het afgelopen jaar ook gezien en gevoeld dat er ontzettend veel liefde in mensen zit, we zijn getroost, gesteund, er werd naar ons geluisterd en er werd met ons gehuild. Ik heb ooit op stippies nieuws geschreven dat wij bevoorrecht zijn met zoveel mensen die met ons meeleven en dat Nederland ook met klein leed laat zien waar ze groot in zijn. Klein leed, daar bedoel ik mee, geen overstromingen è.d. maar voor ons is dit het grootste leed wat je kan overkomen. Nu is het alweer september 2015 en we gaan komend weekend lekker even weg me ons eigen gezin. Djoey wilde graag nog gaan vissen en RopaRun maakt dit nu mogelijk zo heeft hij toch nog iets om naar toe te leven en sinds hij weet dat we gaan, gaat het een beetje vooruit. Hij eet weer wat beter en hij zit er overdag iets fitter bij, en is zelfs al weer een paar keer een uurtje met zijn vrienden op pad geweest. Het is moeilijk om je kind zo te zien en niets te kunnen doen, maar Djoey blijft er nuchter over. Als hij vroeg in de avond als een blok op de bank in slaap valt en je vraagt ben je moe, dan zegt hij, nee, ik ben alleen wat lam en vertrekt hij naar boven om verder te slapen. Nooit zal hij toegeven aan zijn ziekte, nooit zal hij zeggen dat het door de leukemie komt dat hij "lam" is. Het is en blijft een bikkel, onze bikkel, met iets om naar toe te leven, vissen komend weekend met zijn broers.