Het is gewoon even teveel

We zitten alweer een week verder. Ik ben moe, en prikkelbaar. De afgelopen week was heftig. De dag voor ons vertrek voor het visweekendje werd ons mam weer opgenomen met hoge koorts en dezelfde nacht kwam ze op de IC terecht. Lekker ff genieten afgelopen weekend en je verstand op nul was er dan ook niet bij. Thuis je moeder op de IC en onze Djoey liggend in het vakantiehuisje omdat hij met zijn ontstoken bil en het slechte weer geen kant op kon. Maar toch, we hebben het ondanks alles toch leuk gehad maar ik was ook blij dat ik zondagavond mijn moeder weer een dikke kus kon geven, en dat ze weer op de normale afdeling lag. Met Djoey gaat het niet veel beter, maar ook niet slechter. Hij eet wat meer, maar er zit weinig energie in. Hij loopt van de tuin naar de bank en van de bank naar bed. Langzaam zie je zijn energie wegvloeien. Gelukkig is hij niet ziek, hij heeft last van zijn ontstoken bil, maar hij is er niet beroerd van. Als ik vorige week mijn moeder zag, die doodziek werd opgenomen en alle controle over haar eigen lijf kwijt was dan krijg ik de rillingen over mijn hele lijf. Wat als Djoey ook zo ziek word, pff alleen de gedachten worden me al teveel, maar momenteel is me alles teveel, omdat het gewoon ook TE veel is. Vandaag krijgen we een familie gesprek over ons mam, kijken wat dat oplevert. Nu denk ik als ze nog maar niet naar huis word gestuurd, daar is ze nog niet sterk genoeg voor en Pa kan dat niet aan, en dan komt de zorg weer bij mij en mijn zus terecht en ik kan dat nu niet aan. Ik ben prikkelbaar en ben momenteel niet zo begripvol en meelevend, dus ik denk te snel, kom op, niet zo flauw, kijk naar je kleinzoon, die iedere dag knokt voor zijn leven. Natuurlijk onterecht, maar ik kan het niet helpen, het is gewoon even teveel.