Vandaag is het gelukkig weer een nieuwe dag

Ik word wakker van zacht gesnik, het is vijf uur in de ochtend. Ik loop naar Djoey zijn kamer en daar ligt het manneke zachtjes te huilen in zijn bed. Hij kijkt angstig uit zijn ogen, het doet zo zeer mam, snikkend pakt hij naar zijn bil. Deze ziet er bebloed en zwart uit. Ach jongen toch, en ik streel hem zachtjes over zijn bol. Ik kan er weinig aan doen dan hem een pijnstiller geven en wachten tot hij weer in slaap valt. Zijn bil is ontstoken al vier weken, en nu is het echt te heftig. Gisteren moesten we naar Rotterdam voor transfusies en ze zouden naar zijn ontstoken bil kijken, maar hij kon niet, hij had er gewoon de kracht niet voor. Ik kan niet mam, verteld hij als ik hem wakker maak, ik kan niet lopen en mijn hart bonkt in mijn hoofd. Ik besluit meteen te bellen met het Twee Steden of transfusie hier kan en of ze hem thuis kunnen prikken en ze iets aan zijn bil kunnen doen. Even later bellen ze terug dat transfusies mogelijk zijn maar aan de bil kunnen ze niets doen, dat kan alleen in Rotterdam. Na veel bellen met zijn arts in Rotterdam, de huisarts en het Twee Steden, werd er besloten om dinsdag, dus vandaag hier in Tilburg zijn transfusies te geven en niets aan zijn bil te doen omdat er teveel risico’s aan zitten. Ik zat er helemaal doorheen. De angst die in Djoey zijn ogen stond, de onmacht, de rillingen lopen over mijn hele lijf als ik er ook maar aan denk dat het fout kan gaan. Onze huisarts Belde en zegt dat hij woensdag langskomt en het gesprek met Djoey aangaat over wat hij voor hem kan betekenen, want die pijn die is nergens voor nodig. Djoey wil er niets van weten en zegt het woensdag wel aan te horen. S'middags kwamen zijn broers en schoonzus eerder van hun werk, ook zij waren ongerust. Even later zaten ze met z’n drieën aan de PlayStation, mooi om te zien ff samen net als vroeger en Djoey had het grootste woord, het haalt even de spanning weg. Iedereen is ongerust zelfs zijn arts uit Rotterdam belde s'middags naar Djoey om te vragen hoe het gaat en hem te zeggen dat hij meer pijnstillers moet nemen zodat hij rustig de nacht ingaat. Het zijn morfine tabletten en Djoey heeft daar schrik voor omdat hij er dan niet helemaal bij is verteld hij, maar voor de nacht vind hij het oké. Djoey lijkt niet te beseffen dat hij beter wat suf kan zijn dan die helse pijn te hebben, want zonder die tabletten is hij ook moe en slaperig. Tijdens het eten ligt Djoey op de bank, hij zit te peuteren aan een korstje aan zijn bil en plotseling begint er flink wat bloed te stromen, het is bloed en vocht en binnen no time zit alles alles onder. Zijn vriendin is bang dat het niet meer stopt omdat hij geen trombo’s heeft, maar na een half uurtje word het minder en zijn het nog wat druppels, ik verbind het en hoop dat nu de druk eraf is. Djoey lijkt opgelucht, misschien word het nu toch wat beter. Als zijn vriend nog langs komt, lijkt hij iets soepeler te bewegen, ze zitten buiten als Djoey zijn jointje rookt, je hoort ze hier lachen. Met vanochtend is dit een wereld van verschil, het is mooi om te zien hoe trouw zijn vrienden zijn. Als hij naar bed gaat neem hij toch een pijnstiller extra, zo kunnen we allemaal rustig de nacht in, we zijn allemaal doodop van de onrust de angst en de spanning. Vandaag is het weer een nieuwe dag, iedere dag is bijzonder, iedere nieuwe dag met Djoey een geschenk.