" Wenne gek"

“Doe jij de raam even open van onze Djoey zijn kamer” en meteen als ik dit roep schieten de tranen in mijn ogen. Het valt me op dat ik nog steeds over onze Djoey praat of hij ieder moment door de deur stapt. “Hoeveel kinderen heb je? En wonen ze alle drie dan nog thuis of wat?” Soms heb ik moeite om te antwoorden en begin ik luchtig over iets anders. De wereld gaat door met leven, zonder onze bikkel. Zijn vriendin heeft een nieuwe vriend, zijn vrienden hebben weer plezier in hun leven, alleen het leven van ons staat stil. We blijven teruggaan in de tijd en beleven de laatste dag van zijn leven nog te vaak opnieuw. De ongecontroleerde huilbuien worden minder, maar het verdriet intenser. Ik mis deze tijd zijn gezeur om geld voor de kermis “ach mam, nog maar één keer, morgen ga ik echt niet meer”. Onze Djoey heeft geleefd als een prins en heeft altijd zijn eigen pad bewandeld. Terugkijkend ben ik daar ontzettend blij mee en denk ik dat het zo heeft moeten zijn. Met zijn vriendin Joanne hebben we naar zijn dood wel eens zitten keuvelen over het feit dat het lijkt of hij altijd heeft geweten dat hij niet oud zou worden, want hij heeft altijd geleefd of het zijn laatste dag was. De toekomst was voor hem zo ver weg en zo onbelangrijk. Alles wat je vroeg en verder was gepland dan een dag "Dat kijk ik dan wel" was steevast zijn antwoord om soms gek van te worden. Misschien was hij wel vooruitziend, want hij heeft ook niet één dag gemopperd over het feit dat hij niet meer beter kon worden. Ons moeder zegt altijd “als het je tijd is, dan ga je” zal er in die gezegdes toch een kern van waarheid zitten? Is ons leven echt al bepaald bij de geboorte? Misschien zit onze Djoey boven op een wolk nu keihard ja te knikken, maar hem kennende zal hij eerder roepen “ Wenne gek”.Ik mis je jongen, ieder moment van de dag. En als het ONZE tijd is dan maken we er daar boven een feestje van.💞💞