Was het maar zo makkelijk😔

Acht maanden is het nu dat onze Djoey is overleden. Negen maanden heb ik Djoey ook bij me mogen dragen, negen maanden en een beetje. Wie had ooit geloofd dat onze Djoey op één april, twaalf dagen later dan gepland, geboren zou worden. Ik weet nog hoe gelukkig we waren, en hoe hard ik riep tijdens de bevalling “nu nooit meer”. Echter de afgelopen maanden lijkt het wel of ik een steen mee draag, een steen die er niet uit wil en die ik waarschijnlijk mijn hele leven mee zal dragen. We hebben vakantie, we gaan er lekker een weekje tussen uit, onze Snuffel gaat niet mee want die loopt ook op zijn laatste pootjes. Zelfs de hond heeft het afgelopen jaar veel in moeten leveren. Als je in een gesprek Djoey zijn naam noemt, staat hij al voor het raam te kijken waar hij blijft. Soms zou je willen dat je helemaal niemand had waar je van houd, gewoon om dit verdriet nooit meer te hoeven mee maken. Natuurlijk is dit onzin en ben ik blij met al mijn guppies, maar het verdriet en de pijn is zo onmenselijk.Maar we gaan op vakantie, we moeten proberen er iets van te maken al is dit op het moment moeilijk. Zelf de jonge merel die het vorige week niet overleefde in onze tuin zorgde voor tranen toen de vader constant over de schutting naar hem op zoek was. Bij dieren is het al net zo verdrietig. Maar hoppa, weg tranen weg verdriet, sta op en ga verder, zoals sommige zeggen, hoofd leeg en relaxen. Was het maar zo makkelijk.😔