Vechten verdomme

Het is nu woensdag 7 oktober, Djoey ligt hier doodziek op de bank "ik voel me zo beroerd" en meteen spuwt hij weer in de bak. De hele dag roept hij dat het stil moet zijn dat hij misselijk is en dat hij pijn heeft. Als ik in de bak kijk zie ik dat er niets inligt, dat kan ook niet want eten doet hij niet en het drinken gaat moeizaam. Sinds een week gaat hij flink achteruit, hij plast alleen nog maar bloed en staat onder de puntbloedingen. Hij heeft verschrikkelijke pijn in zijn zij, en al zijn botjes doen zowat zeer. Gisteren is er besloten dat hij geen transfusie meer krijgt, het heeft geen zin, hij plast het er meteen weer uit. Het enigste wat we kunnen doen is het hem zo comfortabel mogelijk maken. Maar Djoey is boos, hij wil dit niet en alles wat we doen is hem teveel. Maar we kunnen niets anders. Het is zo oneerlijk dat hij zolang heeft geknokt, en zolang alles heeft gegeven om door te gaan, om nu aan het einde van de ziekte nog zoveel pijn te krijgen. Al is er van een einde bij Djoey nog geen sprake. "Waar praten ze over, wat zeggen ze wel" Dat is wat hij vanmorgen nog met verheven stem tegen ons vertelde. Blijkbaar is er via een app over de dood gepraat, hij was totaal overstuur. Nee, Djoey is er nog, en hij blijft knokken tot hij niet anders kan. " stelletje mongolen" zei hij boos. Wij snappen die berichtjes wel, maar weten ook dat het nu, naar hem, niet het juiste moment is. We zijn de hele dag bezig om hem rustig te houden, hij maakt zich overal druk om. De arts heeft zojuist tabletten voorgeschreven die hem wat rust in zijn hoofd geven, daar heeft hij zelf om gevraagd, want het blowen gaat wat minder hij is er gewoon te ziek voor. Tonny en ik zitten nu met z'n tweeën stilletjes op de bank, vaak zitten we hem gewoon aan te staren. Als hij dit ziet zegt hij "zit niet zo te staren" en kijken we de andere kant op, hij blijft alert. Joanne is net binnengekomen ze was eventjes naar huis, zij is vannacht bij hem gaan slapen, zoals de meeste nachten. Het geeft hem wat rust als ze bij hem ligt, vooral nu. Het is een zware opgave voor haar maar ze doet het voor hem. Ik hoop dat ze nog vele nachten kan slapen want hij blijft knokken, vechten verdomme.