De zomer voorbij

Gisteren op 11 oktober heeft mijn ventje, mijn bikkel, mijn alles, de strijd opgegeven. Hij kon niet meer. Zaterdag was hij zo ziek en zo moe dat hij telkens in slaap viel, en als hij wakker werd, was hij ziek. Zijn benen wilde niet meer, alles deed hem zeer. S'middags werd alles erger en kon hij niet meer helder kijken. " mam ik ben zo wazig, ik zie je niet meer, het draait, mam, mam" op dat moment dacht ik, pa en Joanne, dit gaat fout en belde met zijn toestemming de arts. Met zijn toestemming, want Djoey regelde alles, als hij iets niet wilde, gebeurde het niet. " hij is volwassen" vertelde de arts als hij sommige dingen niet wilde of deed. Soms was ik het eens, andere keren was dit voor ons een ramp. Hoe vaak hem ik hem het afgelopen jaar niet gezegd dat ik wilde dat hij nog maar 16 was, dan hadden we nog enige inspraak, of niet? Nee, Djoey regelde alles zelf wat betreft zijn ziekte. Maar zaterdag brak hij. Toen de huisarts kwam en deze voorstelde dat ze hem in slaap bracht, was het goed, zomaar. " Als ik maar niets voel" zei hij, toen ze hem vertelde dat hij niet meer wakker werd, en zou te komen overlijden,"nee" zei ze. "en de naald hoef ik ook niet te zien". Ik was zo trots op hem. Eindelijk vroeg hij om hetgeen waar we zo op zaten te wachten, rust. Rust in zijn hoofd, rust in zijn lijf. Hij heeft geknokt tot hij de regie niet meer in handen had, hij heeft geknokt totdat hij zeker wist dat er niets meer te halen was. S’nachts om half drie is hij rustig ingeslapen, rust. Hij wilde de zomer doorkomen toen hij het bericht kreeg dat er niets meer aan zijn leukemie te doen was, nu is de zomer voorbij, hij heeft ZIJN zomer gehad.