Time to say Goodbye

Vandaag hebben wij onder grote belangstelling onze zoon Djoey zijn laatste afscheid gegeven. Het was ontzettend moeilijk, wie wil er nu afscheid nemen van zijn kind, zijn broer of kleinkind. Toen we zondag de uitvaart moesten gaan regelen wisten we niet hoe we het moesten aanpakken. Hoe moet je in godsnaam beginnen, hoe moet je in godsnaam iedereen de kans geven om afscheid te nemen. Gelukkig wist de uitvaartbegeleidster ons al snel met raad en daad bij te staan. Ik wilde absoluut niet dat er bij zijn crematie honderden mensen kwamen, hoe moet je dit doen. We hebben zo'n groot netwerk, er hebben zoveel mensen meegeleefd, steun betuigd en ons bij gestaan. Hoe, in godsnaam moeten we dit doen. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een besloten crematie en voorafgaand op woensdagavond tijdens het "kijken" alle anderen via sociaal media uit te nodigen om alsnog de familie, dus ons te condoleren.
Dat opbaren is ook zo een ding, zullen we Djoey thuis houden, of opbaren bij de Dela. Ik was bang dat we thuis de hele dag bij hem zouden zitten, en de jongens vonden het ook niets. Al snel waren we daar allemaal uit, het zou bij Dela moeten. We kozen ervoor dat we iedere dag mochten gaan kijken, eerst hebben we hem aangekleed, zijn oude kloffie, hoe hij op de foto staat, dat moest het worden, want van onze Djoey zelf was er weinig herkenbaars over, hij was zo mager. Het aankleden was fijn en geruststellend, het was het laatste wat we konden doen. Ook dat bezoek iedere dag was goed dat heeft ons ontzettend goed gedaan. Iedere dag even naar ons ventje, iedere dag even een knuffel of een kusje op zijn koude wang. Gisteren was dus het kijken voor iedereen, tussen half acht en half negen mocht men afscheid komen nemen en tevens mochten ze een laatste groet achterlaten in de kist, in een boek of ze mochten met dikke stiften iets op de kist schrijven. De medewerkers van Dela zeiden "tijdens dit uur is er verder niemand dus als het druk word ( wij dachten rond de honderd) dan heeft er niemand anders overlast van" Maar het waren er geen honderd, maar ruim driehonderd mensen zijn onze bikkel de laatste groet kwamen brengen. Mensen stonden ruim driekwartier, doodstil, in een lange rij om ons te condoleren en een laatste groet aan Djoey te geven. Als gezin, doet je dat zo goed, we wisten niet wat ons overkwam. Bij het sluiten van zijn kist, stonden er overal laatste woorden, kusjes en namen op zijn kist geschreven, zo ontzettend mooi. Vandaag hebben we in besloten kring afscheid genomen met alsnog ruim honderdvijftig vrienden, familie en bekenden. Het was een prachtige dienst met een lach en een traan en een staande ovatie. Met mooie woorden van zijn broers en hun vriendinnen, in een zee van bloemen. Daarna hebben we onder het genot van koffie een lekker worstenbroodje en een borrel samen afscheid genomen. Onze Djoey is er niet meer, hij is een prachtige ster aan onze hemel, een hemel die iedere nacht zijn lichtje op ons laat schijnen.
Dag lieve jongen, je was een kanjer, een vechter een echte bikkel.

We zullen altijd van je houden.