Trillend op mijn benen

Het laatste blog bericht is alweer achterhaald, afgelopen dinsdag kregen we het nare bericht dat het beetje beenmerg toch is onderzocht en dat de leukemie niet weg is, ook het bloed laat zien dat het niet goed gaat. " We willen meteen weer me een tien daagse chemo kuur gaan beginnen, net als de laatste keer" stamelend door de telefoon zeg ik, das goed, Djoey is op dat moment niet thuis maar hij heeft tenslotte geen keus. De arts vraagt of ze zelf met Djoey moet bellen, want zij hoort dat het me teveel word, ik verman me en zeg dat wij het hem vertellen, en aarzelend hangt ze op. Ik sta te trillen op mijn benen, weer heeft de chemo niets gedaan, hoeveel kan hij nog verdragen. Ik bel Djoey op, hij zit bij zijn vrienden en ik vertel hem dat zijn arts heeft gebeld en dat zijn leukemie niet weg is en dat hij een dag later weer kan beginnen met een chemo kuur. Oke, is zijn antwoord, en zegt dat hij niet te laat thuis is en hangt op. Tranen lopen bij mij en mijn man over onze wangen, tien maanden is Djoey al aan het knokken maar zonder resultaat, maar Djoey, hij leeft gewoon zijn eigen leven, is iedere dag op pad met zijn vrienden, sleutelen aan zijn quad, vissen of voetballen. Nu heeft hij er al weer twee dagen van chemo opzitten, poliklinisch, iedere dag op en neer naar Rotterdam, iedere dag zijn we zeker vier uur onderweg, als hij geen transfusies krijgt. Morgen krijgen we een gesprek en weten we hoe het ervoor staat. We blijven hopen. Djoey zegt " zolang ze bloed en plaatjes voor me hebben, blijf ik mijn eigen dingen doen" het is mooi om te zien, en het geeft ons de kracht om door te gaan.