Moe en angstig

Vandaag een week geleden hoorde we het bericht dat de leukemie nog steeds in zijn lijf zit, vandaag heeft hij zijn 7e dag van chemo gehad. Hij word moe, moe dan het wachten, moe van de strijd die je van zijn gezicht kunt aflezen. Djoey word opstandig als we op de poli zijn, hij is het wachten beu, hij wil naar " buiten" net een klein kind dat achter de raam naar buiten kijkt, maar het niet mag. Ieder woord wat ik zeg word negatief beantwoord. Het duurt nu al ruim 10 maanden en het word er niet beter op. Hij heeft thuis moeite met zijn pillen slikken, ze zijn te groot zegt hij, maar dat is het niet, hij heeft moeite met het "moeten". Hij heeft zijn arts beloofd ze goed te slikken, anders werd hij opgenomen, maar tussen zeggen en doen! Hij doet zijn best, maar de onmacht grijpt me soms naar mijn keel.
Morgen wordt ook nog mijn moeder opgenomen, er is een week geleden, die bewuste dinsdag, lymfklier kanker geconstateerd, onze wereld staat totaal op zijn kop.
We zijn moe en angstig, maar moeten blijven staan, het is een kankerzooi.