Thuis van vakantie, en wat nu?

Even rust, rust van een onvergetelijke vakantie. We hebben gelachen, prachtige foto's gemaakt, maar vooral genoten van elkaar en ons gezin. Weet je hoe raar het is om te moeten genieten, terwijl je van binnen verscheurd word door verdriet en angst om "wat komen gaat". Iedere dag kijk ik Djoey aan met de vraag, hoe voelt hij zich, wat gaat er om in dat hoofd van hem. Als ik de vraag stel zegt hij, goed, het gaat goed. Wat lijkt hij in dat opzicht op mij, met mij gaat het ook altijd goed, ondanks alle ellende om me heen. Maar ja, daar ben je moeder voor. Vandaag begint ook mijn moeder aan haar eerste chemo. Haar pruikje ligt al klaar, het huis is aan kant, en ze is er helemaal klaar voor. De afgelopen weken heeft ze alleen maar geroepen dat het allemaal zo lang duurt eer ze met behandelen beginnen, terwijl het voor mij niet lang genoeg uitgesteld kon worden. Binnenkort zal ze de gevolgen van de chemo gaan voelen, net als bij onze Djoey. Een jaar geleden begon ook hij met zijn behandelingen. Op 7 juli werden al zijn tanden getrokken waarna de ellende begon. Pfff als ik er terug denk lopen de rillingen weer over mijn lijf. Nu zitten we te wachten op wat komt, en als er wat komt, wat dan. Tot dan haalt hij alles uit zijn leven wat mogelijk is, samen me zijn vrienden ( topgozers) die hem halen en brengen waar hij wil. Hij leeft zijn eigen leven met een sluipmoordenaar in zijn lijf, het is en blijft een kanjer.