Opstaan en je er doorheen slaan

Hier zit ik dan, alweer te janken. Ik weet niet waar de tranen vandaan komen maar ze blijven maar stromen. Het lijkt of dat het verlies van onze Djoey iedere dag harder binnen komt, en de vraag waarom hij deze kut ziekte moest krijgen nog veel meer. Afgelopen maandag hebben we een gesprek gehad in Rotterdam met zijn arts en zijn we nog even het behandelcentrum binnen gelopen. Ze vonden ons dapper, dat we dit nog durfden. Tja, dat we dit nog durfde, inderdaad. Maar ik denk dat dit bij de verwerking hoort en het voelde goed dat we zijn geweest. Geen vragen, geen behandelplan, geen Djoey, alleen elkaar troosten, afscheid nemen en bedanken, hopelijk voor altijd. Iedere week tel je de dagen dat Djoey er niet meer is, iedere week lijkt het moeilijker te worden. Iedere week word ik verdrietiger. Ik baal er zo van dat iedereen gelijk krijgt toen ze vertelde dat het allemaal nog moeilijker zou worden, dat het gemis nog erger zou worden, dat ik dat ventje ECHT niet meer terug krijg. Ik wil weer aan de slag, me bezig houden met de stichting, werk zoeken. Ik moet toch iets. Maar eerst gaan we samen op vakantie, naar Lanzarote, samen met een geweldig stel dat ons dit heeft aangeboden. Even weg, even rust en afleiding, en hopen dat we er ons doorheen slaan.