Hoe vreemd kan het leven gaan?
Hoe vreemd kan het leven gaan? Morgen 3 december halen we onze Djoey naar huis. Van de ene kant voelt het goed en van de andere kant weet ik niet goed wat ik er mee aan moet. Begrijp me niet verkeerd, ik weet niet wat ik moet verwachten, een pot, een doosje of wat dan ook. Het voelt raar. Zijn vriendin Joanne gaat met me mee, zij mag Djoey op haar schoot mee naar huis nemen.
Het is nu ruim zeven weken dat onze Djoey er niet meer is, soms lijkt het als de dag van gisteren en schiet ik helemaal vol, vooral de laatste dag, die laatste blik van wanhoop blijft moeilijk. Er is geen dag voorbij gegaan dat mijn tranen niet even de vrije loop krijgen. Soms in een gesprek, maar meestal als ik alleen thuis naar foto's of muziek aan het luisteren ben. Vrijdag vertelde ik nog tegen de lady's, dat het lijkt of iedere lied momenteel voor een begrafenis of een crematie word geschreven. Zei vertelde me dat het altijd al zo was, maar dat het nu gewoon bij iedere noot binnenkomt. Toch ben ik gelukkig niet de hele dag verdrietig. Beetje bij beetje zijn we de draad van ruim anderhalf jaar geleden weer aan het oppakken. Ik ben zijn geheel ziekteperiode thuis geweest zonder werk, omdat onze Djoey alle aandacht en zorg nodig had. Of ik nu in een zwart gat val? Nee absoluut niet. Ik heb mijn vrienden en kennissen nooit laten vallen, en zij mij ook niet. Ik pak zoals gezegd de draad weer een beetje op.
Ik hoop en weet dat Djoey zijn vreselijke ziekte plaats maakt voor het vrolijke en puberende joch in mijn gedachten, de filmpjes en foto's versterken dat al wel een beetje.
Binnenkort zal ik altijd een stukje van onze Djoey dicht bij mijn hart dragen in de vorm van een mooie zilveren hanger met een beetje van zijn as. Luguber, onze Djoey aan een ketting. Hoe vreemd kan het leven gaan.
Het is nu ruim zeven weken dat onze Djoey er niet meer is, soms lijkt het als de dag van gisteren en schiet ik helemaal vol, vooral de laatste dag, die laatste blik van wanhoop blijft moeilijk. Er is geen dag voorbij gegaan dat mijn tranen niet even de vrije loop krijgen. Soms in een gesprek, maar meestal als ik alleen thuis naar foto's of muziek aan het luisteren ben. Vrijdag vertelde ik nog tegen de lady's, dat het lijkt of iedere lied momenteel voor een begrafenis of een crematie word geschreven. Zei vertelde me dat het altijd al zo was, maar dat het nu gewoon bij iedere noot binnenkomt. Toch ben ik gelukkig niet de hele dag verdrietig. Beetje bij beetje zijn we de draad van ruim anderhalf jaar geleden weer aan het oppakken. Ik ben zijn geheel ziekteperiode thuis geweest zonder werk, omdat onze Djoey alle aandacht en zorg nodig had. Of ik nu in een zwart gat val? Nee absoluut niet. Ik heb mijn vrienden en kennissen nooit laten vallen, en zij mij ook niet. Ik pak zoals gezegd de draad weer een beetje op.
Ik hoop en weet dat Djoey zijn vreselijke ziekte plaats maakt voor het vrolijke en puberende joch in mijn gedachten, de filmpjes en foto's versterken dat al wel een beetje.
Binnenkort zal ik altijd een stukje van onze Djoey dicht bij mijn hart dragen in de vorm van een mooie zilveren hanger met een beetje van zijn as. Luguber, onze Djoey aan een ketting. Hoe vreemd kan het leven gaan.
2 reacties