Opgegeven, maar opgeven!

Ik zit hier met tranen in mijn ogen ff wat van me af te schrijven, omdat het moet voor mijn gevoel. Het is zo verschrikkelijk is om iedere dag die strijd te moeten zien en de onmacht die je dan om het hart slaat. Djoey is dan wel opgegeven, maar opgeven dat wil hij hij niet. Als je ziet hoe hij bikkelt om naar beneden te komen, om te lopen, om te eten. Alles wat hij wil doen kost hem zoveel energie, maar opgeven, dat staat niet op zijn lijstje. We zijn iedere dag op zoek naar middelen die hem verlichting geven, hij kan niet slapen, hij kan niet poepen, hij heeft pijn, hij is misselijk. De gehele dag komt er iets van dit rijtje voorbij. Maar als je aan hem vraagt hoe het gaat, dan zegt hij, GOED. Vrienden van hem blijven komen en gaan. Iedere dag denk ik, die komen afscheid nemen op hun manier, maar een dag later staan ze er weer. Soms hoor ik ze kletsen over van alles, maar soms word er ook niets gezegd en roken ze samen een joint. Ik merk dat er steeds meer van onze vrienden en kennissen stilletjes afhaken, bang, of niet wetend hoe ze met de situatie om moeten gaan. Van sommige valt dit me tegen en ben daarom best wel eens boos. Andere waar je het niet van verwacht staan iedere dag voor je klaar, al is het maar met een berichtje of een telefoontje. Iedereen heeft het druk, en is bezig met zijn eigen leven, en niet iedereen staat te wachten op verdriet en ellende. Maar meer zit er voor ons nu even niet in. Stom dat ik daar zo boos en verdrietig over worden, terwijl ik mijn energie veel te hard nodig heb om iedere dag de goede zorg te geven aan dat ventje van ons dat boven in bed ligt te knokken voor alles wat meer waard is. Opgeven is er voor Djoey nog niet bij, Afhaken al helemaal niet.