Nieuwsgierig als Djoey altijd was!

Het is alweer een poos geleden dat ik heb geschreven, op zich goed te noemen. Dat neemt niet weg dat het verdriet ontzettend hoog zit.
Het is nu half augustus, we zitten met smacht te wachten op ons nieuw familielid. 27 augustus is onze schoondochter uitgeteld. We weten niet wat het wordt dat is de grote verrassing. En hoe cliché het ook klinkt, als het maar gezond is. We hebben de afgelopen periode vakantie gevierd en schoongemaakt, alleen beneden. De kamer van Djoey is nog steeds onaangeroerd. Toch moeten we wat gaan ruimen, zijn bed moet echt weg, maar de rest blijft, even lekker de doek erdoor en alles bewaren zoals het was.
Zijn laatste Joint ligt nog half opgerookt in de asbak. De laatste dag van zijn leven kon hij niet meer en toen hebben we een joint naar boven gebracht om hem nog iets te laten kalmeren. Mijn maag krijgt nog een kramp als ik aan deze dag terug denk. Want hoe krom is het dat je hoopt dat het snel voorbij is terwijl je hart letterlijk breekt. Gelukkig krijgen de mooie herrinneringen steeds meer ruimte in mijn hoofd, ook omdat ik dit wil, ik wil het geluk dat we samen nog hebben behouden en hiervoor knokken.
Als we rondom ons heen kijken lijkt het wel of in iedere familie wel iemand te maken heeft met deze vreselijke ziekte. Soms ga ik het uit de weg, maar vaak kan het ook niet. Zoveel herkenning, zoveel nare herrineringen. Maar ook dit hoort bij ons leven, dealen, dealen met wat er gebeurd is en waar mogelijk helpen al is het maar met een luisteren oor. Ik ben ook zo ontzettend dankbaar met mijn werk en mijn collega's, ik geloof serieus dat ik anders gek was geworden als ik de gehele dag thuis had moeten zitten. Onze Djoey zijn vrienden zien of horen we ook nog regelmatig. Vaak denk ik, waar had hij nou gestaan, wat was er van hem geworden? Zou zijn grote liefde Joanne nog naast hem staan, zouden ze al samen wonen. Of zou hij nog steeds "buiten" hangen met zijn vrienden. Sommige van zijn vrienden veranderen niets, andere hebben hun leven drastisch veranderd en zijn zich bewust geworden van hun verantwoordelijkheden ahummm. Één ding weet ik zeker, hij zou ontzettend trots zijn geweest op zijn broers en zijn neefje of nichtje wat in aantocht is. Want hoewel onze Djoey geen familieman was, hij hield van zijn broers.
We hebben een mooi plekje gecreëerd in onze woonkamer met een mooi foto en herrinneringen. En zo af en toe komt Djoey zelf ook nog even kijken, nieuwsgierig als hij altijd was.
dikke kus