Mijn Wereldkinderen

Januari en februari 2017 zijn alweer ver voorbij, maanden vol van verjaardagen en feesten. Maar ook maanden vol van verdriet omdat het gemis dan dubbel zo hard binnen komt. Soms heb je het gevoel dat je keel word dichtgeknepen als er gevraagd wordt hoe het met ons gaat! "Goed" steevast ons antwoord, maar soms.... Maar er is ook een lichtpunt, een prachtig lichtpuntje, een lichtpuntje dat nu nog geen naam heeft maar waar we nu al helemaal warm van worden. Dan weet je weer even dat het leven heel mooi en bijzonder is en dat leven en dood naast elkaar opgaan. Vaak zet ik een filmpje op van onze Djoey zodat ik zijn stem weer kan horen, zijn lach en vooral het woord "mama". Over anderhalf jaar horen we "oma" wat had hij daar graag bij willen zijn, "ome Djoey" geloof maar dat hij trots zou zijn .
Langzaam kruipen we nu weer naar 1 april de verjaardag van onze Djoey je voelt aan heel je lijf hoe beladen deze datum is, het tweede jaar zonder die bikkel. Wat we gaan doen, daar is nog niets over gezegd, ik weet ook niet meer hoe we het vorig jaar door zijn gekomen. Het zijn donkere maanden geweest, maar er is licht, licht aan het einde van de tunnel namelijk de geboorte van ons eerste kleinkind, en ik ben er van overtuigd dat er iets van de ondeugende genen van Djoey in die kleine spruit zal zitten, het zit namelijk in alle van Stiphoutjes, het zijn mijn Wereldkinderen.