Is dit het begin van het einde?
Het kriebelt in mijn buik, niet van verliefdheid maar van onrust. Gisteren zijn we weer naar Rotterdam geweest voor transfusies en controle. Hij voelt zich niet zo lekker, heeft last van zijn buik, slaapt wat onrustig en is moe. "Mam, ik moet echt bloed hebben, ik ben zo lamlendig, ik kon het nog geen rondje op mijn pitbike volhouden" zei hij afgelopen zondag goed lamlendig hangend op de bank. Het is niet zo vaak dat hij op de bank hangt, meestal is hij met vrienden op pad en als dat niet is zit hij te zeuren dat hij niets te doen heeft. Zondag was anders, je kon het aan hem zien, een spitse snuit wat je iedere week wat smaller ziet worden. Eerder in de week had ik al wat gezegd over zijn smalle snuitje en dat werd me niet in dank afgenomen. Als Djoey zich niet lekker voelt gaan bij mij meteen alle alarm bellen rinkelen. Hij zal toch niet zus, het is toch niet zo, pff daar ben je moeder voor. Maar ik heb geleerd om niet teveel te vragen als hij zich niet lekker voelt, hij komt er zelf wel mee als het zo is en dan kan ik hem verzorgen en lekker verwennen. Zondag was dus ook een dag dat hij zich echt niet lekker voelde. Ik blijf vanmiddag gezellig bij jou thuis, zei ik. Mijn zus Appte of ik haar kant op kwam, want onze mannen gingen naar het voetballen. Nee zei ik, ik blijf lekker thuis bij Djoey. Hij vond het oké en ging naar zijn kamer en nog geen tien minuten later stond er een vriend voor de deur met auto, en weg was hij. Daar gaat mijn middagje, met mijn oh zo zieke zoon haha en ik belde mijn zus dat ik eraan kwam.
Gisteren dus naar Rotterdam, hij vroeg zelf om twee zakken bloed, want dat was wel nodig zei hij. Ook zijn trombo's waren zo laag dat hij overal spontane blauwe plekken kreeg, dus ook deze zijn weer aangevuld. Zijn arts kwam op het behandelcentrum langs en Djoey vertelde dat hij niet lekker was, moe, buikpijn, overgeven, gewoon niet lekker. Na een onderzoek waarbij ze niets tastbaars kon vinden, vertelde ze dat dit beeld echt bij zijn leukemie past, en ze was daarom ook benieuwd naar de bloedwaarde's. Je HB was 3,9 verteld de verpleger, das helemaal niet laag voor jou, en hij keek Djoey vragend aan. Tja zei Djoey dan weet ik ook niet waarom ik zo lam ben. Het antwoord kwam even later van zijn arts. De Leuko waardes in zijn bloed zijn flink gestegen, van 3 naar ruim 10 dat zijn helaas slechte cellen. U kunt verwachten dat hij zich snel slechter gaat voelen en stelt wederom voor dat hij afspraken moet gaan maken over, wat hij wil als hij ziek word. Dit verteld ze mij als ik langs ga om een recept op te halen. Ze is bezorgd en dringt erop aan dat hij een bepaald medicijn weer gaat slikken. Ik loop terug naar Djoey en deze staat al klaar om na huis te gaan, en ik vertel hem nog niets. Hij slaapt in de auto, moe van het gedoe de gehele ochtend en alweer buikpijn. Thuis steekt hij een joint op en ik vraag hem buiten bij mij te zitten en vertel hem wat zijn arts mij vertelde. Nou dat regelen, dat doe ik wel als ik ziek word, tijd genoeg. Is zijn reactie en ik geef hem gelijk. Ga maar lekker je ding doen, en opgelucht stapt hij op. Het lijkt wel als Djoey een bevestiging krijgt van waar zijn kwaaltjes vandaan komen hij er rust in vind en weer door gaat, weg buikpijn, weg zorgen. Ik vind het goed zo, want als hij zich bezig moet houden met wat komt, dan is het een begin van zijn einde.
Gisteren dus naar Rotterdam, hij vroeg zelf om twee zakken bloed, want dat was wel nodig zei hij. Ook zijn trombo's waren zo laag dat hij overal spontane blauwe plekken kreeg, dus ook deze zijn weer aangevuld. Zijn arts kwam op het behandelcentrum langs en Djoey vertelde dat hij niet lekker was, moe, buikpijn, overgeven, gewoon niet lekker. Na een onderzoek waarbij ze niets tastbaars kon vinden, vertelde ze dat dit beeld echt bij zijn leukemie past, en ze was daarom ook benieuwd naar de bloedwaarde's. Je HB was 3,9 verteld de verpleger, das helemaal niet laag voor jou, en hij keek Djoey vragend aan. Tja zei Djoey dan weet ik ook niet waarom ik zo lam ben. Het antwoord kwam even later van zijn arts. De Leuko waardes in zijn bloed zijn flink gestegen, van 3 naar ruim 10 dat zijn helaas slechte cellen. U kunt verwachten dat hij zich snel slechter gaat voelen en stelt wederom voor dat hij afspraken moet gaan maken over, wat hij wil als hij ziek word. Dit verteld ze mij als ik langs ga om een recept op te halen. Ze is bezorgd en dringt erop aan dat hij een bepaald medicijn weer gaat slikken. Ik loop terug naar Djoey en deze staat al klaar om na huis te gaan, en ik vertel hem nog niets. Hij slaapt in de auto, moe van het gedoe de gehele ochtend en alweer buikpijn. Thuis steekt hij een joint op en ik vraag hem buiten bij mij te zitten en vertel hem wat zijn arts mij vertelde. Nou dat regelen, dat doe ik wel als ik ziek word, tijd genoeg. Is zijn reactie en ik geef hem gelijk. Ga maar lekker je ding doen, en opgelucht stapt hij op. Het lijkt wel als Djoey een bevestiging krijgt van waar zijn kwaaltjes vandaan komen hij er rust in vind en weer door gaat, weg buikpijn, weg zorgen. Ik vind het goed zo, want als hij zich bezig moet houden met wat komt, dan is het een begin van zijn einde.