Het kastje is dicht.

Het kastje is dicht, er valt niets meer uit te halen. Vorige week nog vertelde Djoey tegen de huisarts dat hij niet aan de dood dacht zolang de artsen nog een kastje open konden maken om hem te helpen. Gisteren om kwart over vier belde zijn arts dat het kastje niet meer open kan, de leukemie is volop aanwezig en alle gezonde cellen zijn ook onrustig. Ze gaan hem zo goed mogelijk begeleiden en proberen hem zolang mogelijk in conditie te houden met bloed en plaatjes, maar het gaat snel, de aanmaak van rode bloedlichaampjes is beduidend minder. De rest heb ik niet meer gehoord. Hoe moet je in godsnaam een ventje van 21 vertellen dat het hier ophoud, hoe, mijn god, hoe. We zijn allemaal in paniek, verdrietig, maar ik ben vooral bang, bang om hem te verliezen, bang om wat komt. Djoey zat op het moment bij een vriend en belde dat hij nog niet thuis kwam want hij probeerde Grieks te eten. Het eten gaat hem moeilijk de laatste week want hij heeft last van zijn maag als hij wat eet. Tonny zegt, das goed jongen, en hangt op. We moeten hem vertellen dat de uitslag niet goed is, voordat zijn broers hem app of bellen, dus ik bel hem terug en vertel dat de uitslag niet goed is, en of hij naar huis wil. Nee, zegt hij, ik eet hier en vraagt wat de uitslag inhoud. Daar hebben we het thuis wel over zeg ik, maar ik weet dat hij het antwoord al weet, smorgens heeft hij het er met de arts over gehad, en deze vertelde toen, dat bij deze uitslag er niets meer aan te doen is. Hij hangt op, ondertussen komen zijn broers en vriendinnen thuis, iedereen is verdrietig en het is doodstil. Wat moet je nu zeggen. Ik wil zo graag dat hij naar huis komt en voordat ik kan bellen apps Djoey, mam, hoeveel leukemie zit erin, ik antwoord 29% kom je naar huis? Ja, kom me maar halen. Zijn broer gaat hem halen en even later stapt hij binnen, bijna twee meter lang, zijn vriendin komt net voor hem binnen. Hij is verdrietig en verschuilt zich in de keuken, wat nu, vraagt hij, en zijn vriendin zegt, we gaan naar Duitsland daar hebben ze chemo's die wel helpen, maar wij leggen uit dat de chemo's hem niet helpen, en meteen zegt Djoey dat dit niet kan. Hij zegt weinig tegen de rest en gaat naar boven. Zijn oudste broer volgt hem om wat te kletsen, hij is verdrietig en wat kunnen we doen. Ik ga op zijn bed zitten en hij vraagt me wat ze verteld hebben, ik zeg ook dat hij geknokt heeft voor wat hij kon, en dat het kastje dicht is. Tranen rollen al liggend over zijn wang, maar huilen doet hij niet echt. Hij is moe zegt hij en ziet wel wat er komt. Hij wil nog gaan zwemmen met zijn broers en ik zeg dat hij nu moet doen wat hij leuk vind, en zijn geld kan brassen, want sparen pfff voor wie of wat. Hij lacht, en das een bekend lachje. Als Sander naar huis gaat loopt hij nog even naar boven naar Djoey, deze verteld hem meteen dat hij zijn geld gaat brassen, ik hoor ze beneden lachen. Als zijn vriendin een uurtje later naar beneden komt en ik vraag hoe Djoey eronder is, verteld ze dat hij het erg voor haar en voor ons vind, maar er zelf in rust, pff het blijft een bikkel, mijn god wat hou ik van dat jong. Vandaag gaan we kijken of we nog met het gezin een midweek of weekend weg kunnen, met zwembad, want dit is wat hij nog graag wil, samen op vakantie.