De Waarheid

Hier zit ik dan, even alleen achter in de tuin, even rust. Tonny is Djoey naar een vriend brengen en de hond ligt van Pampus. De afgelopen dagen zijn als een boze droom, waarvan je niet wakker word. Familie en vrienden die komen en gaan, allemaal op zoek naar een uitleg, een waarom, een hoe kan dit? Het lijkt wel dat ik op automatische piloot sta, telkens hetzelfde verhaal, telkens op zoek naar antwoorden op de vele vragen. Ondertussen heb ik de hele dag het lied van Marco Borsato de Waarheid in mijn hoofd, ik durf het niet te draaien want ik ben bang dat ik in huilen uit barst en niet meer kan stoppen. Vanmiddag nog heeft de arts gebeld en ze wil morgen nog een gesprek na zijn eventuele transfusie, ze wil bespreken wat ze wel, en niet meer voor Djoey kunnen doen, of dit oké is. Ik antwoord me een ja, maar als ik ophang zegt Djoey al meteen " dat ze me maar niet laten wachten, daar heb ik geen zin meer in" is sus het en hij vertrekt met z'n pa. We zijn allemaal moe, moe van het piekeren, het huilen, de zorgen. Ook Djoey ziet er vandaag moe uit, hij wil op vakantie en wij ook. Maandag gaan we met het hele gezin en de vriendinnen van de jongens op vakantie, het word prachtig weer en we gaan naar zee Port Zelande. Djoey wil nog een keer met zijn broers vervelen op de glijbaan van het zwembad, net als vroeger. Iedereen heeft er zin in, maar ik zit met het dubbele gevoel dat het de laatste vakantie samen zal zijn. Natuurlijk probeer ik te genieten, zolang ze maar geen Marco Borsato draaien.